Прогулки фраеров - Булат Окуджава

По прихоти судьбы -- разносчицы даров --

в прекрасный день мне откровенья были.

Я написал роман «Прогулки фраеров»,

и фраера меня благодарили.

Они сидят в кружок, как пред огнем святым,

забытое людьми и богом племя,

каких-то горьких мук их овевает дым,

и приговор нашептывает время.

Они сидят в кружок под низким потолком.

Освистаны их речи и манеры.

Но вечные стихи затвержены тайком,

и сундучок сколочен из фанеры.

Наверно, есть резон в исписанных листах,

в затверженных местах и в горстке пепла…

О, как сидят они с улыбкой на устах,

прислушиваясь к выкрикам из пекла!

Пока не замело следы на их крыльце

и ложь не посмеялась над судьбою,

я написал роман о них, но в их лице

о нас: ведь все, мой друг, о нас с тобою.

Когда в прекрасный день Разносчица даров

вошла в мой тесный двор, бродя дворами,

я мог бы написать, себя переборов,

«Прогулки маляров», «Прогулки поваров»…

Но по пути мне вышло с фраерами.

Тағдырдың қалауымен - сыйлық сатушылар -

Әдемі күні менде аян болды.

Мен «Фреердің серуендері» романын жаздым,

және Фраера маған алғыс айтты.

Олар киелі оттың алдында тұрғандай шеңберде отырады,

адамдар мен Құдай ұмытқан тайпа,

ащы азапты түтін үрлейді,

ал үкім уақытты сыбырлайды.

Олар аласа төбенің астында шеңбер жасап отырады.

Олардың сөйлеген сөздері де, жүріс-тұрылары да көңілсіз.

Бірақ мәңгілік өлеңдер жасырын түрде расталады,

ал кеуде фанерадан қағылады.

Жазылған парақтарда себебі бар шығар,

қатайған жерлерде және бір уыс күлде...

О, олар ернінде күлімсіреп отыр қалай,

тозақтан шыққан айқайларды тыңдау!

Олардың подъездеріндегі іздер жабылғанша

ал өтірік тағдырға күлген жоқ,

Мен олар туралы роман жаздым, бірақ олардың жүздерінде

біз туралы: бәрі, досым, сен және мен туралы.

Әдемі күнде сыйлықтар сатушы

менің тар аулама кіріп, аулаларды аралап,

Мен жаза аламын, өзімді бұзып,

«Суретшілер серуендері», «Аспаздар серуендері» ...

Бірақ жолда достарым болды.