Афон - Олег Скобля

В далёкую страну,

Куда молитвы улетают.

Где ангелы живут,

В тени густых садов.

Я сердце протяну,

И в след за птичьей стаей,

Под пение Давидовых стихов.

Афон, Афон, Афон, тебя я больше не увижу,

И не услышу я твоих колоколов.

И белые скиты под черепичной крышей,

И верные слова твоих отцов.

Придёт и мой черёд,

И к золотым воротам рая,

Душа пройдёт сквозь строй невидимых полков.

В далёкой синеве гудок прощальный тает,

В Россию уплывающих судов.

Афон, Афон, Афон, тебя я больше не увижу,

И не услышу я твоих колоколов.

И белые скиты под черепичной крышей,

И верные слова твоих отцов.

Афон, Афон, Афон, тебя я больше не увижу,

И не услышу я твоих колоколов.

И белые скиты под черепичной крышей,

И верные слова твоих отцов.

Алыс елге

Намаз қайда кетеді?

Періштелер тұратын жерде

Тығыз бақтардың көлеңкесінде.

Мен жүрегімді созамын

Құстардың үйірінің соңынан еріп,

Дәуіттің өлеңдерін жырлау астында.

Атос, Атос, Атос, мен сені енді көрмеймін,

Ал мен сіздің қоңырауларыңызды естімеймін.

Плиткалы шатырдың астындағы ақ скелеттер,

Әкелеріңнің шын сөзі.

Менің кезегім келеді

Ал жұмақтың алтын қақпаларына,

Жан көзге көрінбейтін полктердің сызығынан өтеді.

Алыс көкте қоштасу ысқырығы ериді,

Ресейге желкенді кемелер.

Атос, Атос, Атос, мен сені енді көрмеймін,

Ал мен сіздің қоңырауларыңызды естімеймін.

Плиткалы шатырдың астындағы ақ скелеттер,

Әкелеріңнің шын сөзі.

Атос, Атос, Атос, мен сені енді көрмеймін,

Ал мен сіздің қоңырауларыңызды естімеймін.

Плиткалы шатырдың астындағы ақ скелеттер,

Әкелеріңнің шын сөзі.