Херувимская - Олег Скобля

Колокольные звоны плывут над рекой,

Я не знаю, как быть, я теряю покой…

Кровоточит душа от невидимых ран,

Я пойду, помолюсь в Симеоновский храм.

Благолепен и прост литургийный обряд.

Пахнет ладаном росным и свечи горят.

Благодатью, как светом, пронизан собор,

И поёт Херувимскую девичий хор…

Иногда мы теряем спасительный путь,

И тревожная совесть мешает уснуть.

И тогда в тишине, со слезами в глазах,

Просим русских святых помолиться о нас —

И в надежде на милость, на малую часть,

Мы готовы молящимся в ноги упасть:

«Помогите, родные, мы дети Христа.

Мы грешим, но не знаем другого отца.

Мы когда-то рискнули своею душой

И скитались по свету за лучшей судьбой,

Стороной обходили пороги церквей,

Нас пленила свобода безумных страстей…"

И от этой молитвы, от веры, от слез

В сердце горем разбитое входит Христос,

И звучит над землёй Херувимская песнь,

И Господь между нами и будет, и есть.

Өзен үстінде қалықтаған қоңыраулар,

Не істерімді білмеймін, тыныштық жоғалып кетті...

Көзге көрінбейтін жарадан жан қан жылайды,

Мен Симеон шіркеуіне барып дұға етемін.

Литургиялық рәсім бақытты және қарапайым.

Шықтай хош иісті хош иісті, шамдар жанып тұр.

Рақым, жарық сияқты, соборға еніп кетті,

Ал керубтер хоры ән айтады...

Кейде біз құтқарылу жолын жоғалтып аламыз

Ал уайымдаған ар-ұждан ұйқыға кетуді қиындатады.

Содан кейін үнсіз, көзіме жас алып,

Біз орыс әулиелерінен біз үшін дұға етуді сұраймыз -

Ал мейірімге үмітпен, кішкене бөлігі үшін,

Біз дұға еткендердің табанына түсуге дайынбыз:

«Көмектесіңдер, туыстар, біз Мәсіхтің балаларымыз.

Біз күнә жасаймыз, бірақ басқа әкені білмейміз.

Біз бір кездері жанымызға қауіп төндірдік

Жақсы тағдыр үшін әлемді шарлады,

Шіркеулердің табалдырықтарын айналып өтті,

Бізді ессіз құмарлықтардың еркіндігі баурап алды ... ».

Және осы дұғадан, иманнан, көз жасынан

Мәсіх жаралы жүрекке кіреді,

Жерде керубтердің әнұраны естіледі,

Ал Жаратқан Ие біздің арамызда болады және болады және болады.