Роса слезою упадёт... - Олег Скобля

Роса слезою упадёт,

С высот небес на белый камень.

И имя новое господь,

Объявит тем кого нет с нами.

Объявит тем кто в эти дни,

Шёл до конца, кто жил и верил.

Не объяснив своей любви,

Надежду сердца не измерив.

Под звуки ветра и дождя,

Сгорают свечи пред крестами.

Господь за всё прости меня…

Не дай забыть, что было с нами.

Не погаси фаворский свет,

Не иссуши в глазницах слёзы.

Спаси меня от всяких бед,

Развей как дым ночные грёзы.

Когда закроют купола!

Семи небес святые силы.

Мир разорвётся пополам,

И в рот пылающей могилы,

Его обломки понесёт,

Как ребра сгинувшего зверя.

И тот кто выжил, тот кто верил,

На встречу господу пойдёт.

На встречу господу пойдёт…

И ангел мой придёт ко мне,

И оживит воспоминанья.

И в наступившей тишине,

Прольются слёзы покоянья.

Как живоносная роса,

От высоты небесной сферы.

На расколённый до бела,

В огне страданий камень веры.

Когда закроют купола!

И холод слёз саможаленья.

Сожмёт неверные сердца,

И над измученной вселенной,

Труба архангела споёт,

Кровь упадёт на белый мрамор.

И тот кто душу не изгадил,

На встречу господу пойдёт.

На встречу господу пойдёт…

Шық көз жасымен төгіледі

Аспан биігінен ақ тасқа.

Және жаңа Иеміздің есімі,

Арамызда жоқтарға хабарлаймыз.

Бұл күндері кімдерге хабарлайды,

Соңына дейін барды, кім өмір сүрді, кім сенді.

Махаббатыңды түсіндірмей,

Жүректің үміті өлшенбейді.

Жел мен жаңбырдың дыбысына

Кресттердің алдында шамдар жанып тұр.

Раббым мені бәрі үшін кешір...

Бізге не болғанын ұмытпайық.

Табордың жарығын сөндірме,

Көз ұяларыңыздағы жасты құрғатпаңыз.

Мені барлық қиыншылықтардан құтқар

Түтін сияқты түнгі армандарды таратыңыз.

Күмбездер жабылған кезде!

Жеті аспанның қасиетті күші.

Дүние екіге бөлінеді

Ал жанып жатқан моланың аузына,

Оның фрагменттері тасымалданады

Жоғалған аңның қабырғаларындай.

Ал аман қалған, иман еткен

Ол Иемізбен кездесуге барады.

Жаратқанмен кездесуге барамын...

Ал менің періштем маған келеді,

Және естеліктерді жандандырыңыз.

Ал келесі үнсіздікте,

Тәубенің көз жасы төгіледі.

Өмір беретін шық сияқты

Аспан сферасының биіктігінен.

Аққа бөлінгенде,

Азап отында – сенім тасы.

Күмбездер жабылған кезде!

Ал өзін-өзі аяу жасының салқыны.

Сенімсіз жүректерді қысыңыз

Ал қиналған ғаламның үстінде,

Бас періштенің кернейі ән салады,

Қан ақ мәрмәрге түседі.

Ал жанын бұзбаған,

Ол Иемізбен кездесуге барады.

Жаратқанмен кездесуге барамын...