Король велосипеда - Михаил Анчаров

Лечу по серому шоссе.

А ветер листья носит.

И я от ветра окосел,

И я глотаю осень.

Я распрощался навсегда

Со школою постылой!

И в лужах квакает вода,

Как пробки от бутылок.

Я пролетаю над землей

И весело и льдисто.

И даже ветер изумлен

И велосипедисты.

Кукушка хнычет: «Оглянись!»

Кукушка, перестаньте!

Кукушка, вы ж анахронизм,

Вы клякса на диктанте.

И, содрогаясь до корней,

Мне роща просипела:

— Ты самый сладкий из парней,

Король велосипеда.

Ты по душе пришелся мне,

Веселый, словно прутик.

И мне милее старых пней

Тот, кто педали крутит.

Храбрись, король!

-

И я храбрюсь.

Свистит, как розги, хворост.

И я лечу по сентябрю

И сохраняю скорость.

Щекочет ветер мой висок.

Двенадцать лет всего мне…

А дальше хуже было все.

И дальше я не помню.

Мен сұр тас жолмен ұшып бара жатырмын.

Ал жел жапырақтарды алып жүреді.

Мен желден ессіз қалдым,

Ал мен күзді жұтамын.

Мен мәңгілікке қоштастым

Жек көретін мектеппен!

Шалшықтарда су ағып жатыр,

Бөтелке қақпақтары сияқты.

Мен жер үстінде ұшамын

Және көңілді және мұзды.

Тіпті желдің өзі таң қалдырады

Және велосипедшілер.

Көкек қыңсылап: «Айналаңа қара!»

Көкек, тоқта!

Көкек, сен анахронизмсің,

Сіз диктанттағы дақсыз.

Және тамырына дейін дірілдеп,

Тоғай маған сыбырлады:

- Сен жігіттердің ең тәттісісің,

Велосипед патшасы.

Сен мені ұнатып қалдың

Шыбықтай көңілді.

Ал маған ескі діңгектер ұнайды

Педал басқан.

Батыл бол, патша!

-

Ал мен батылмын.

Шыбық, қылшық тәрізді ысқырықтар.

Ал мен қыркүйекке дейін ұшамын

Ал мен жылдамдығымды сақтаймын.

Менің ғибадатханамды жел қытықтайды.

Мен он екі жастамын...

Содан кейін бәрі нашар болды.

Сосын есімде жоқ.