Кораблик - Новелла Матвеева

Жил кораблик веселый и стройный:

Над волнами как сокол парил.

Сам себя, говорят, он построил,

Сам себя, говорят, смастерил.

Сам смолою себя пропитал,

Сам оделся и в дуб и в металл,

Сам повел себя в рейс — сам свой лоцман,

Сам свой боцман, матрос, капитан.

Шел кораблик, шумел парусами,

Не боялся нигде ничего.

И вулканы седыми бровями

Поводили при виде его.

Шел кораблик по летним морям,

Корчил рожи последним царям,

Все ли страны в цвету, все ль на месте, —

Все записывал, все проверял!

Раз пятнадцать, раз двадцать за сутки

С ним встречались другие суда:

Постоят, посудачат минутку

И опять побегут кто куда…

Шел кораблик, о чем-то мечтал,

Все, что видел, на мачты мотал,

Делал выводы сам, — сам свой лоцман,

Сам свой боцман, матрос, капитан!

Қайық көңілді және сымбатты өмір сүрді:

Толқындардың үстінде сұңқардай қалықтады.

Ол өзі салған дейді,

Ол өзін жасады, дейді олар.

Мен шайырға малындым,

Ол емен мен металдан киінді,

Ол өзі ұшатын ұшқышты өзі басқарды,

Өз қайықшы, теңізші, капитан.

Қайық болды, шулы желкендер,

Мен еш жерде ештеңеден қорықпадым.

Және сұр қастары бар жанартаулар

Олар оны көргенде шығарып салды.

Жазғы теңіздерде қайық болды,

Соңғы патшаларға бет бұрды,

Барлық елдер гүлдеп жатыр ма, бәрі орнында ма, -

Барлығын жазды, бәрін тексерді!

Күніне он бес, жиырма рет

Онымен басқа соттар кездесті:

Олар бір минут тұрып сөйлеседі

Тағы да олар бір жерге жүгіреді...

Бірдеңе туралы армандаған қайық болды,

Көргенімнің бәрін діңгектерге орадым,

Ол өзі қорытынды жасады, - өзінің ұшқышы,

Өз қайықшы, матрос, капитан!