Луна - Новелла Матвеева

Каждую ночь, горя не зная,

Всходит луна, как заводная,

Видно на ней кто-то бывает,

То зажигает ее, то задувает.

Непрогореть ей помогает,

То задувает, то зажигает.

Ой вы, приливы и отливы,

Этой луне в вышине подчинены вы,

И как бы ни были вы нетерпеливы,

Вами, приливы, вами, отливы,

Правит луна.

Но стоит луне чуть зазеваться,

Волны пойдут петь-плясать,

Где-то скрываться,

И не узнаешь, куда

Могли подеваться

Шестая волна, седьмая волна,

Восьмая волна.

Вот и опять в небо взлетая,

Светит луна, волны считая.

Вот и опять не досчиталась,

Сколько их было в морях,

Сколько осталось.

Видно опять волна стала волною,

Просто волною над глубиною.

Видно опять волна стала волною,

Просто волною над глубиною...

Просто волною над глубиною...

Қайғыны білмей әр түнде,

Ай сағат тілі сияқты көтеріледі

Үстінде біреу бар сияқты.

Ол оны жанады, содан кейін оны сөндіреді.

Оған күйіп қалмауға көмектеседі

Ол үрлейді, тұтанады.

О, сен құлдырайсың

Жоғарыдағы айға сен бағындың,

Қанша шыдамсыз болсаң да,

Сен арқылы, әлсіреп, сен арқылы, әлсіреп,

Ай басқарады.

Бірақ айға аздап үңілуге ​​тұрарлық,

Толқындар ән айтып, би билейді

Жасыратын жер

Ал сіз қайда екенін білмейсіз

қашып кетуі мүмкін

Алтыншы толқын, жетінші толқын

Сегізінші толқын.

Міне, ол қайтадан аспанға көтеріледі,

Толқындарды санап, Ай жарқырап тұр.

Міне, мен оны тағы да сағындым

Теңіздерде қанша болды

Қанша қалды.

Толқынның толқынға айналғанын тағы көруге болады,

Тереңдіктен жоғары толқын.

Толқынның толқынға айналғанын тағы көруге болады,

Тек тереңдікте толқын...

Тек тереңдікте толқын...