Сентиментальный марш - Булат Окуджава

Надежда, я вернусь тогда, когда трубач отбой сыграет.

Когда трубу к губам приблизит и острый локоть отведет.

Надежда, я останусь цел, не для меня земля сырая.

А для меня твои тревоги, и добрый мир твоих забот.

Но если целый век пройдет, и ты надеяться устанешь,

Надежда, если надо мною смерть распахнет свои крыла,

Ты прикажи, пускай тогда трубач израненный привстанет,

Чтобы последняя граната меня прикончить не смогла.

Но если вдруг, когда-нибудь, мне уберечься не удастся,

Какое б новое сраженье не покачнуло б шар земной,

Я все равно паду на той, на той единственной Граждаской,

И комиссары в пыльных шлемах склонятся молча надо мной.

Надежда, кернейші анық ойнаған кезде қайтамын.

Құбырды ерінге жақындатып, өткір шынтақты алып тастағанда.

Үміт, бүтін қалармын, жер мен үшін дымқыл емес.

Ал мен үшін сенің уайымың, уайымыңның жақсы дүниесі.

Бірақ егер бір ғасыр өтсе және сіз үміттенуден шаршасаңыз,

Үміт, ажал маған қанат жайса,

Бұйрық бер, жаралы кернейші тұрсын,

Соңғы граната мені аяқтай алмады.

Бірақ егер кенеттен, бір күні мен өзімді құтқара алмасам,

Қандай жаңа шайқас болса да жер шарын шайқайды,

Мен әлі күнге дейін осыған, тек Азаматтыққа,

Ал шаң басқан дулыға киген комиссарлар маған үнсіз бас иеді.