А годы уходят - Булат Окуджава

В нашем доме война отгремела,

вновь земля зеленеет,

злые пули по кровь не летят.

Женихи, навсегда молодые,

с фотографий военных глядят.

А годы уходят, уходят,

вернуться назад не хотят…

По дорогам, по старым дорогам

отправляется память

иногда словно так, невпопад.

Как из песни не выкинуть слова,

так из сердца погибших ребят.

А годы уходят, уходят,

вернуться назад не хотят…

Твои плечи с бедою знакомы,

твои белые руки

кровь и пепел смывали с полей.

И земля никогда не забудет

боль и слезы твоих дочерей.

Хоть годы уходят, уходят,

хоть время торопит — скорей…

Может, время всех ран не излечит,

но черемухи белой

невозможные гроздья горят,

потому что любовь и надежда,

что ни делай, бессмертны сто крат!

А годы уходят, уходят,

вернуться назад не хотят…

Біздің үйде соғыс бітті,

жер қайтадан жасыл

зұлым оқтар қан арқылы ұшпайды.

Күйеу жігіттер мәңгі жас

олар әскерилердің фотосуреттерінен қарайды.

Ал жылдар өтеді, кетеді,

қайтқым келмейді...

Жолдарда, ескі жолдарда

жіберілген жады

кейде солай, орынсыз.

Әннен сөзді қалай шығармауға болады,

сондықтан өлген жігіттердің жүрегінен.

Ал жылдар өтеді, кетеді,

қайтқым келмейді...

Сіздің иықтарыңыз қиыншылықпен таныс,

ақ қолдарың

егістіктерден қан мен күл жуылды.

Ал жер ешқашан ұмытпайды

қыздарыңыздың азабы мен көз жасы.

Жылдар өтсе де, өтіп жатыр

уақыт асығыс болса да - асығыңыз ...

Уақыт барлық жараларды емдемейтін шығар,

бірақ ақ шие

мүмкін емес кластерлер жанып жатыр,

өйткені махаббат пен үміт

не істесең де, жүз рет өлмейтін!

Ал жылдар өтеді, кетеді,

қайтқым келмейді...