Песня о последнем троллейбусе - Булат Окуджава

Когда мне невмочь пересилить беду,

когда подступает отчаянье,

я в синий троллейбус сажусь на ходу,

в последний, в случайный.

Последний троллейбус, по улицам мчи,

верши по бульварам круженье,

чтоб всех подобрать, потерпевших в ночи

крушенье, крушенье.

Последний троллейбус, мне дверь отвори!

Я знаю, как в зябкую полночь

твои пассажиры, матросы твои

приходят на помощь.

Я с ними не раз уходил из беды,

я к ним прикасался плечами…

Как много, представьте себе, доброты

в молчанье, молчанье.

Последний троллейбус плывет по Москве,

Москва, как река, затухает,

и боль, что скворчонком стучала в виске,

стихает, стихает.

Қиындықты жеңе алмасам,

үмітсіздік орнаған кезде

Көгілдір троллейбусқа жолда келемін,

соңғысына, кездейсоқ біреуіне.

Соңғы троллейбус көшелермен жүгіреді,

бульварларды айналдырыңыз,

түнде зардап шеккендердің барлығын алып кету

апат, апат.

Соңғы троллейбус, маған есікті аш!

Мен түн ортасында салқындағанын білемін

Сіздің жолаушыларыңыз, теңізшілеріңіз

көмекке кел.

Мен олармен қиындықтан бірнеше рет құтылдым,

Мен оларды иығыммен ұстадым...

Қанша, елестетіңіз, мейірімділік

үнсіздікте, үнсіздікте.

Соңғы троллейбус Мәскеу арқылы өтіп жатыр,

Мәскеу, өзен сияқты, сөнеді,

және ғибадатханадағы жұлдызқұрттай дірілдеген ауырсыну,

басылады, басылады.