На мне костюмчик серый-серый… - Булат Окуджава

На мне костюмчик серый-серый,

совсем как серая шинель.

И выхожу я на эстраду

и тихим голосом пою.

А люди в зале плачут-плачут —

не потому, что я велик,

и не меня они жалеют,

а им себя, наверно, жаль.

Жалейте, милые, жалейте,

пока жалеется еще,

пока в руках моих гитара,

а не тяжелый автомат.

Жалейте, будто бы в дорогу

вы провожаете меня…

На мне костюмчик серый-серый.

Он весь — как серая шинель.

Мен сұр-сұр костюм киемін,

сұр пальто сияқты.

Ал мен сахнаға шығамын

және тыныш дауыспен ән айту.

Ал залдағылар жылап, жылап жатыр -

Мен керемет болғандықтан емес,

және олар мені аямайды,

және олар өздерін аяйтын шығар.

Өкінішті, қымбаттыларым, аянышты

әлі өкініп тұрғанда

гитара менің қолымда,

ауыр машина емес.

Өкінішті, жолда жүргендей

сен маған еріп жүрсің...

Мен сұр-сұр костюм кидім.

Ол сұр шинель сияқты.