Ах, трубы медные гремят… - Булат Окуджава

Вот трубы медные гремят,

кружится воинский парад —

за рядом ряд, за рядом ряд идут в строю солдаты.

Не в силах радость превозмочь,

поет жена, гордится дочь,

и только мать уходит прочь… Куда же ты, куда ты?

И боль, и пыль, и пушек гром…

Ах, это будет всё потом,

чего ж печалиться о том — а может, обойдется?

Ведь нынче музыка — тебе,

трубач играет на трубе,

мундштук трясется на губе, трясется он, трясется.

Мұнда мыс құбырлар дірілдейді,

Әскери парад өтіп жатыр -

қатар-қатар, қатар-қатар, сарбаздар қатарда жүреді.

Қуаныштан жеңе алмай,

әйелі ән айтады, қызы мақтанады,

ал ана ғана кетеді... Қайдасың, қайдасың?

Ал ауру, шаң, зеңбіректердің күркіреуі...

Аа, кейінірек болады

Неліктен бұл туралы қайғыру керек - немесе мүмкін бұл қымбатқа түседі?

Өйткені, енді музыка сізге арналған,

кернейші керней тартады,

мундштук ерінге дірілдейді, дірілдейді, дірілдейді.