Арбатский романс - Булат Окуджава

Арбатского романса старинное шитье,

К прогулкам в одиночестве пристрастье.

Из чашки запотевшей счастливое питье,

И женщины рассеянное «здрасте».

Не мучьтесь понапрасну, она ко мне добра,

Легко и грустно: век почти-что прожит.

Поверьте, эта дама — из моего ребра,

И без меня она уже не может.

Любовь такая штука — в ней так легко пропасть.

Зарыться, закружиться, затеряться.

Нам всем знакома эта губительная страсть,

Поэтому не стоит повторяться.

Бывали дни такие, гулял я молодой,

Глаза глядели в небо голубое,

Еще был не разменян мой первый золотой,

Пылали розы, гордые собою.

Еще моя походка мне не была смешна,

Еще подметки не пооторвались.

Из каждого окошка, где музыка слышна,

Какие мне удачи открывались.

Не мучьтесь понапрасну, всему своя пора —

Траву взрастите, к осени сомнется.

Мы начали прогулку с арбатского двора,

К нему-то все, как видно, и вернется.

Арбат романтикалық ежелгі тігін,

Жалғыз жүруге деген құштарлық.

Бір кесе тұманды сусыннан,

Ал қыз-келіншектер «сәлем».

Босқа қиналма, ол маған мейірімді,

Жарық және қайғылы: ғасырға жуық өмір сүрді.

Маған сеніңіз, бұл ханым менің қабырғамнан шыққан,

Ал ол менсіз істей алмайды.

Махаббат деген осындай нәрсе - оған түсу оңай.

Орау, айналдыру, адасу.

Бұл жойқын құмарлықты бәріміз білеміз,

Сондықтан өзіңізді қайталамаңыз.

Сондай күндер болды, жас жүрдім,

Көздері көк аспанға қарады,

Алғашқы алтыным әлі айырбасталған жоқ,

Раушан гүл жарқырап, мақтанды.

Тіпті менің жүруім маған күлкілі емес еді,

Табандары әлі түскен жоқ.

Музыка естілген әрбір терезеден,

Маған қандай сәттілік ашылды.

Бекер қиналмаңыз, әр нәрсенің өз уақыты бар -

Шөп өсіріңіз, ол күзге дейін күмәнданады.

Біз серуенді Арбат ауласынан бастадық,

Барлығы, шамасы, оған қайтарылады.