Reissende Blicke - Lacrimosa

Ich sitze im Kino meines Lebens

Alle Plätze sind belegt

Mein Platz ist nur ein Notsitz

Zu viele Menschen sind heute hier

Das Licht geht aus, der Film beginnt

Erinnerungen steigen wieder auf

Längst Vergessenes wird wieder Gegenwart

Ein fremdes Ich glotzt mir ins Gesicht

Ich blicke in die Menge

Das ganze Kino lacht

Ein Krüppel treibt in den Fluten

Und mir wird schlecht

Ich schäme mich

Ein von gestern geprägtes Heute

Ich erinnere mich an damals

Die Frage um Leben und Tod

Heute weiß ich die Antwort, damals nicht

Ich habe falsch entschieden

Und wieder lacht das Kino

Ich stehe auf und stürz' hinaus

Ich muss mich übergeben

Der Hass schlägt auf

Werden sie mich im Licht erkennen?

Werden sie auch dann noch lachen?

Wieso gehen sie nicht alle nach Hause?

Es ist doch nur mein ganz privates Leben

Ich komm' zurück, mein Platz ist besetzt

Ich setz' mich still auf den Boden

Ich will schließlich sehen, was mit mir noch geschieht

Ich kenne meinen Sinn noch nicht

Ich hoffe nur, ich sterbe rasch

Damit ich die Demut nicht mehr ertragen muss

Es tut mir leid, wenn mein Leben jemand störte

Doch gab es einen Film, den sie mochten

Der Film zeigt meinen Tod

Endlich darf auch ich mal lachen

Doch tausend Augen drehen sich herum

Und blicken mir entsetzt entgegen

I’m sitting inside the cinema of my life

All seats are taken

My seat is just a dickey-seat

Too many people are here today

The light fades — the movie starts

Memories come up again

A distant past become present once again

A strange «me"stares at my face

I look around in the crowd

The whole cinema laughs

A cripple’s drifting in the water

I get sick

I’m ashamed

A today impressed by yesterday

I remember that time

The question of life and death

Today I know the answer

That time I didn’t

I had made the wrong decision

And again the cinema laughs

I stand up and rush out

I’ve got to vomit

The hate hits me

Could they recognize me in the light?

Could they laugh at me again?

Why don’t they all go home?

It’s just my very private life

I’m coming back, my seat is taken

I quietly sit down on the floor

Yet I want to know what will happen to me

Yet I don’t know my sins

I’m only hoping to die soon

Thus I don’t have to stand it any longer

I’m sorry if my life disturbed somebody

But at least there was a movie they liked

The movie shows my death

Finally it’s my turn to laugh

But thousand eyes turn round

And stare shocked at me

Мен өмірімнің кинотеатрында отырмын

Барлық орындар толтырылған

Менің орным жай ғана секіргіш орындық

Бүгін мұнда тым көп адам бар

Жарық сөнеді, фильм басталады

Естеліктер қайта көтеріледі

Ұзақ ұмытылған нәрсе қайтадан пайда болады

Бейтаныс адам бетіме қарап тұр

Мен көпшілікке қараймын

Бүкіл кинотеатр күледі

Толқындарда шал қалқып жүр

Ал мен ауырып жатырмын

мен ұяламын

Кешегімен қалыптасқан бүгінгі күн

Сол кезде есімде

Өмір мен өлім мәселесі

Жауабын қазір білемін, бірақ ол кезде емес

Мен қате шешім қабылдадым

Тағы да кинотеатр күледі

Орнымнан тұрып, асығыс шығамын

Мен құсуым керек

Жек көрушілік

Олар мені жарықта тани ма?

Сонда олар әлі күле ме?

Неге олардың бәрі үйлеріне бармайды?

Бұл менің жеке өмірім ғана

Мен қайтып келемін, менің орным алынды

Мен еденде тыныш отырамын

Ақырында менімен не болатынын көргім келеді

Мен әлі мақсатымды білмеймін

Тек тез өлемін деп үміттенемін

Кішіпейілділікке енді шыдамауым үшін

Біреу менің өмірімді бұзса, кешіріңіз

Бірақ оларға ұнайтын бір фильм болды

Фильмде менің өлімім көрсетіледі

Ақыры мен де күле аламын

Бірақ мың көз айналады

Ал маған үрейлене қара

Мен өмірімнің кинотеатрында отырмын

Барлық орындар алынды

Менің орным жай ғана дөңес орындық

Бүгін мұнда тым көп адам бар

Жарық сөнеді — фильм басталады

Естеліктер қарсы шығады

Алыс өткен уақыт тағы бір рет қайталанады

Бетімде біртүрлі «мен» жұлдыздары

Көпшілік арасында жан-жағыма қараймын

Бүкіл кинотеатр күледі

Мүгедек суда ағып жатыр

мен ауырып қаламын

Мен ұялдым

Кешегі күннен әсер алған бүгінгі күн

Сол кез есімде

Өмір мен өлім мәселесі

Бүгін мен жауабын білемін

Ол кезде мен болмады

Мен қате шешім қабылдадым

Тағы да кинотеатр күледі

Орнымнан тұрып, асығып шығамын

Мен құсуым керек

Мені жек көреді

Олар мені жарықта тани ала ма?

Олар маған тағы да күле алар ма еді?

Неге олардың бәрі үйлеріне бармайды?

Бұл менің жеке өмірім ғана

Мен қайтып келемін, менің орным алынды

Мен үнсіз еденге отырамын

Сонда да мен не болатынын білгім келеді

Бірақ мен күнәларымды білмеймін

Мен жақында өлемін деп үміттенемін

Сондықтан маған бұдан былай шыдаудың қажеті жоқ

Менің өмірім біреуді мазалаған болса, кешіріңіз

Бірақ, кем дегенде, оларға ұнайтын фильм болды

Фильм менің өлімімді көрсетеді

Ақыры менің күлу кезегім келді

Бірақ мың көз айналады

Ал маған шошып қарап тұр