Отъезд - Булат Окуджава

С Моцартом мы уезжаем из Зальцбурга.

Бричка вместительна, лошади в масть.

Жизнь моя, как перезревшее яблоко,

Тянется к теплой землице припасть.

Но, а попутчик мой, этот молоденький,

Радостных слез не стирая с лица,

Что ему думать про век свой коротенький,

Он все про музыку, чтоб до конца.

Времени не остается на проводы,

Да неужели уже не нужны

Слезы, что были недаром ведь пролиты,

Крылья, что были не зря ведь даны.

Ну, а попутчик мой ручкою нервною

Машет и машет фортуне своей,

Нотку одну лишь нащупает верную

И заливается, как соловей.

Руки мои на коленях покоятся,

Вздох безнадежный густеет в груди.

Там за спиной -- «до свиданья околица!»

И ничего, ничего впереди.

Но, а попутчик мой божеской выпечки

Не покладая стараний своих

То он на флейточке, то он на скрипочке, 2 раза

То на волторне поет за двоих.

Моцартпен Зальцбургтен кетеміз.

Арба кең, аттар түсті.

Менің өмірім піскен алма сияқты

Жылы жерге түсу үшін созылады.

Бірақ, менің серігім, бұл жас,

Жүзінен өшпес қуанышты көз жасы,

Кішкене жасы туралы не ойлауы керек,

Мұның бәрі музыка туралы, соңына дейін.

Сымдарға уақыт жоқ,

Бұл шынымен де қажет емес пе

Жақсы себеппен төгілген көз жасы,

Текке берілмеген қанаттар.

Ал, қолы қобалжыған саяхатшы жолдасым

Байлығына қол бұлғап,

Бір ғана нота дұрысты табады

Ал бұлбұлдай су тасқыны.

Қолым тіземде,

Кеудемде үмітсіз күрсіну қалыңдайды.

Артқы жағында - "қош бол шеттер!"

Және ештеңе, алда ештеңе.

Бірақ менің серігім - құдайдың нан пісіруі

Күш-жігеріңді салмай

Қазір флейтада, кейін скрипкада 2 рет

Содан кейін ол екіге арналған мүйізде ән айтады.