Хозяйка - Александр Башлачёв, Святослав Задерий

Сегодня ночью — дьявольский мороз.

Открой, хозяйка, бывшему солдату!

Пусти погреться, я совсем замерз,

Враги сожгли мою родную хату.

Пусти погреться, я совсем замерз,

Враги сожгли мою родную хату.

Перекрестившись истинным крестом,

Ты молча мне подвинешь табуретку,

И самовар ты выставишь на стол

На чистую крахмальную салфетку.

И калачи достанешь из печи,

С ухватом длинным управляясь ловко.

Пойдешь в чулан, забрякают ключи.

Вернешься со своей заветной поллитровкой.

Я поиграю на твоей гармони.

Рвану твою трехрядку от души.

Чего сидишь, как будто на иконе?

А ну, давай, пляши, пляши, пляши…

Когда закружит мои мысли хмель

И «День Победы» я не доиграю,

Тогда уложишь ты меня в постель,

Потом сама тихонько ляжешь с краю.

А через час я отвернусь к стене.

Пробормочу с ухмылкой виноватой:

— Я не солдат.

Зачем ты веришь мне?

Я все наврал.

Цела моя родная хата.

Я не солдат.

Зачем ты веришь мне?

Я все наврал.

Цела родная хата.

И в ней есть все — часы и пылесос.

И в ней вполне достаточно уюта.

Я обманул тебя — я вовсе не замерз!

Да тут ходьбы всего на три минуты.

Я обманул тебя — я вовсе не замерз!

Да тут ходьбы всего на три минуты.

Известна цель визита моего —

Чтоб переспать с соседкою-вдовою…

А ты ответишь: — Это ничего…

И тихо-тихо покачаешь головою.

А ты ответишь: — Это ничего…

И тихо покачаешь головою.

И вот тогда я кой-чего пойму,

И кой о чем серьезно пожалею.

И я тебя покрепче обниму

И буду греть тебя, пока не отогрею.

Да, я тебя покрепче обниму

И стану сыном, мужем, сватом, братом.

Ведь человеку трудно одному,

Когда враги сожгли его родную хату.

Ведь человеку трудно одному,

Когда враги сожгли родную хату.

Бүгін түн аяз.

Ашық, үй иесі, бұрынғы жауынгер!

Жылынып алайын, мен мүлдем тоңдым,

Жаулар туған лашығымды өртеп жіберді.

Жылынып алайын, мен мүлдем тоңдым,

Жаулар туған лашығымды өртеп жіберді.

Шынайы крестпен кесілген,

Сен мен үшін нәжісті үнсіз қозғадың,

Ал сен самауырды үстелге қоясың

Таза крахмал майлықта.

Сіз калачиді пештен шығарасыз,

Ұзақ ұстау, ептілікпен басқару.

Сіз шкафқа барасыз, кілттер шырылдайды.

Сіз өзіңіздің сүйікті пинтіңізді алып қайтасыз.

Мен сіздің гармоникаңызды ойнаймын.

Жүрегімнен үш қатарыңды жұлып аламын.

Неліктен сіз белгішедегідей отырсыз?

Келіңіздер, билеңіз, билеңіз, билеңіз ...

Менің ойларымды құлпырған кезде

Ал «Жеңіс күні» мен аяқтамаймын,

Сосын мені төсекке жатқыздың

Сонда сіз өзіңіз шетіне тыныш жатасыз.

Ал бір сағаттан соң қабырғаға арқамды бұрамын.

Мен кінәлі күлімсіреп күбірледім:

- Мен әскери емеспін.

Маған неге сенесің?

Мен бәрін өтірік айттым.

Менің туған үйім бүтін.

Мен әскери емеспін.

Маған неге сенесің?

Мен бәрін өтірік айттым.

Бүкіл үй.

Оның үстіне бәрі бар – сағат пен шаңсорғыш.

Оның ішінде жайлылық жеткілікті.

Мен сені алдадым – мүлде тоңбадым!

Иә, бұл небәрі үш минуттық жаяу.

Мен сені алдадым – мүлде тоңбадым!

Иә, бұл небәрі үш минуттық жаяу.

Менің келу мақсатым белгілі -

Көрші-жесір әйелмен жату үшін...

Сіз жауап бересіз: - Бұл ештеңе емес ...

Және үнсіз басыңызды шайқаңыз.

Сіз жауап бересіз: - Бұл ештеңе емес ...

Және үнсіз басыңызды шайқаңыз.

Содан кейін мен бір нәрсені түсінемін

Ал мен бір нәрсеге қатты өкінемін.

Ал мен сені қаттырақ құшақтаймын

Ал мен сені жылытқанша жылытамын.

Иә, мен сені қатты құшақтаймын

Ал мен ұл, күйеу, матч, аға боламын.

Адамға жалғыз болу қиын ғой,

Жаулар оның туған үйін өртеп жібергенде.

Адамға жалғыз болу қиын ғой,

Жаулар өз үйлерін өртеп жібергенде.