Dans ma rue - Zaz

J’habite un coin du vieux Montmartre,

mon père rentre saoul tous les soirs,

et pour nous nourrire tous les quatres,

ma pauvre mère travaille au lavoir.

quand j’suis malade, j’reste à ma fenêtre,

j’regarde passer les gens d’ailleurs.

quand le jour vient à disparaitre,

y’a des choses qui me font un peu peur.

dans ma rue y’a des gens qui s’promènent,

j’les entends chuchoter et dans la nuit

quand j’m’endore bercée par une rengaine,

j’suis soudain réveillée par des cris,

des coups de sifflet, des pas qui trainent

qui vont qui viennent,

puis le silence qui me fait froid dans tout le coeur.

dans ma rue y’a des ombres qui s’promènent,

et je tremble et j’ai froid et j’ai peur.

mon père m’a dit un jour: ma fille

tu vas pas rester là sans fin,

t’es bonne à rien ça c’est de famille

faudrait voir à gagner ton pain.

les hommes te trouvent plutôt jolie,

tu n’auras qu'à partir le soir,

y’a bien des femmes qui gagnent leur vie

en s’baladant sur le trottoir.

dans ma rue y’a des femmes qui s’promènent,

j’les entends fredonner et dans la nuit

quand j’m’endore bercée par une rengaine,

j’suis soudain réveillée par des cris,

des coups de sifflet, des pas qui trainent

qui vont qui viennent,

puis ce silence qui me fait froid dans tout le coeur.

dans ma rue y’a des femmes qui s’promènent

et je tremble et j’ai froid et j’ai peur.

et depuis des semaines et des semaines

j’ai plus de maison, j’ai plus d’argent

j’sais pas comment les autres s’y prennent,

mais j’ai pas pu trouver de client.

j’demande l’aumône aux gens qui passent,

un morceau de pain, un peu de chaleur.

j’ai pourtant pas beaucoup d’audace,

maintenant c’est moi qui leur fais peur.

dans ma rue, tous les soirs j’me promène,

on m’entend sangloter et dans la nuit

quand le vent jette au ciel sa rengaine

tout mon corps est glacé par la pluie.

et j’en peux plus, j’attends qu’enfaite

que le bon Dieu vienne,

pour m’inviter à m’réchauffer tout près de lui.

dans ma rue y’a des anges

qui m’ammènent,

pour toujours mon cauchemar est fini.

Мен ескі Монмартрдың бір бұрышында тұрамын,

Әкем үйге түнде мас болып келеді,

және төртеуімізді тамақтандыру үшін,

менің байғұс анам кір жууда жұмыс істейді.

Ауырған кезде тереземнің қасында қаламын,

Мен адамдардың өтіп бара жатқанын бақылаймын.

сөнетін күн келгенде,

мені біраз қорқытатын нәрселер бар.

Менің көшемде адамдар қыдырып жүр,

Мен олардың сыбырлағанын және түнде естимін

Мен тыныштықпен ұйықтап жатқанда,

Мен кенеттен айғайдан ояндым,

ысқырық, аяқ дыбыстары

кім барады, кім келеді

сосын бүкіл жүрегімді салқындататын тыныштық.

Менің көшемде көлеңкелер жүреді,

ал мен дірілдеп, тоңып, қорқамын.

Бір күні әкем маған: қызым деді

Онда мәңгі қалмайсың,

Сіз ештеңеге жарамайсыз, бұл отбасы

Наныңды табуды көру керек.

Еркектер сені әдемі деп санайды

тек кешке шығу керек,

нан тауып жүрген әйелдер көп

тротуармен серуендеу.

Менің көшемде әйелдер серуендеп жүр,

Мен олардың ызылдағанын және түнде естимін

Мен тыныштықпен ұйықтап жатқанда,

Мен кенеттен айғайдан ояндым,

ысқырық, аяқ дыбыстары

кім барады, кім келеді

содан кейін мені бүкіл жүрегімді суытатын бұл тыныштық.

Менің көшемде әйелдер қыдырып жүр

ал мен дірілдеп, тоңып, қорқамын.

және апталар мен апталар бойы

Менің үйім көп, ақшам көп

Басқалардың мұны қалай істейтінін білмеймін

бірақ клиент таба алмадым.

Өтіп бара жатқан адамдардан садақа сұраймын,

бір үзім нан, аздап жылу.

Менде онша батылдық жоқ,

Енді мен оларды қорқытамын.

Менің көшемде, мен әр кеш сайын жүремін,

Менің жылағаным түнде естіледі

жел өз әуенін аспанға лақтырғанда

жаңбырдан тұла бойым тоңып қалды.

мен енді шыдай алмаймын, күтемін

Иеміз келсін,

Мені оған жақындауға шақыру.

менің көшемде періштелер бар

мені кім алып кетеді,

Менің қорқынышым мәңгі аяқталды.