Мы - тени прожитых надежд - Юлия Савичева

Мы — тени прожитых надежд,

Послушно в сердце запираем.

И ничего не ждем взамен,

А по теченью уплываем.

На то и жизнь — водоворот.

Приставший к берегу узнает,

Как страшно, если унесёт

В края уныния и печали.

Но будет в жизни много перемен,

Главное за руки держатся.

Я знаю, если упаду,

Обратно на ноги меня поставишь.

И тем же буду отвечать тебе,

Я не предам.

Меня ты знаешь.

Мы силы возрождения надежд.

Нас не сломать, и ты об этом знаешь.

Біз өмір сүрген үміттердің көлеңкесіміз,

Біз мойынсұнушылықпен жүрегімізге құлыптаймыз.

Ал біз одан ештеңе күтпейміз

Ал біз ағынмен жүземіз.

Сондықтан да өмір – құйын.

Жағаға келген адам біледі

Қажет болса, қандай қорқынышты

Үмітсіздік пен қайғының шетіне.

Бірақ өмірде көптеген өзгерістер болады,

Ең бастысы - қол ұстасу.

Мен құлағанымды білемін

Сен мені аяғыма тұрғызасың.

Мен де саған солай жауап беремін

Мен сатқындық жасамаймын.

Сен мені білесің.

Біз үміттің жаңғыруының күшіміз.

Біз сындыра алмаймыз, оны өзіңіз де білесіз.