Заколдован - Владимир Кузьмин

Я лежу в постели, вижу потолок,

Если бы не он, я видел небо.

Что-то не в порядке, на груди замок

И душа вся соткана из снега.

Что-то надо мной, вьется пеленой,

Мир словно сломан, ты меня не трож,

Не поможет ложь, и нежные слова —

Я заколдован…

Светлая дорога между облаками,

Мне уже не страшно, я привыкший.

Пролечу немного, сладко и легко,

И вернусь на землю не поникший.

Обними меня, тайнами маня,

Я недоцелован.

Может, я проснусь, жизни улыбнусь,

Скажу, что люблю тебя —

Я заколдован.

Проигрыш.

Обними меня, тайнами маня,

Я недоцелован.

Может, я проснусь, жизни улыбнусь,

Скажу, что люблю тебя —

Я заколдован…

Мен төсекте жатырмын, төбені көремін,

Ол болмаса, мен аспанды көрдім.

Бірдеңе дұрыс емес, кеудеде құлып бар

Ал жанның бәрі қардан өрілген.

Үстімде бірдеңе, перде сияқты жел соғады,

Дүние бұзылған сияқты, сен маған тиіспейсің,

Өтірік көмектеспейді, жұмсақ сөздер -

Мен сиқырландым...

Бұлттардың арасындағы жеңіл жол

Мен енді қорықпаймын, үйреніп қалдым.

Мен аздап ұшамын, тәтті және оңай,

Мен жерге еңкеймей қайтамын.

Құшақта мені, Құпиямен шақырып,

Мен сүйген жоқпын.

Мүмкін мен оянамын, өмірге күлемін,

Мен сені сүйетінімді айтамын

Мен сиқырландым.

Жеңілу.

Құшақта мені, Құпиямен шақырып,

Мен сүйген жоқпын.

Мүмкін мен оянамын, өмірге күлемін,

Мен сені сүйетінімді айтамын

Мен сиқырландым...