Следы (2) - Владимир Кузьмин

Столько лет прошло, я всё лечу

И как прежде, быть с тобой хочу.

И всё так же прилетая, я в твоих объятьях таю,

Но, всё это он — мой вечный сон.

Во сне я слышу тот же стон,

Кошмар и боль, в ушах — невыносимый звон.

И я не уверен больше, что завтрашний день

закончится по-другому,

И что вообще меня застанет он.

Всё это был кошмарный, долгий сон

И вдруг я просыпаюсь с первыми лучами.

Ты сладко спишь, в моей — твоя ладонь.

Любовь не разлучалась с нами.

Нет, любовь спасёт этот свет, свет, свет, свет, свет, свет, свет, свет…

Любовь, спасёт этот свет.

Любовь, спасёт этот свет.

Любовь, спасёт этот свет.

Қаншама жылдар өтті, мен әлі ұшып келемін

Ал бұрынғыдай мен сенімен бірге болғым келеді.

Әлі де келіп, мен сенің құшағыңда балқимын,

Бірақ, мұның бәрі ол менің мәңгілік арманым.

Түсімде мен сол ыңыранды естимін,

Қорқыныш пен ауырсыну, құлақтардағы төзгісіз қоңырау.

Мен ертең болатынына сенімді емеспін

басқаша аяқталады

Жалпы ол мені табады.

Мұның бәрі қорқынышты, ұзақ арман болды

Мен кенеттен алғашқы сәулелермен оянамын.

Тәтті ұйықтайсың, менің алақанымда.

Махаббат бізбен бірге болған жоқ.

Жоқ, махаббат осы жарықты, жарықты, жарықты, жарықты, жарықты, жарықты, жарықты, жарықты, жарықты...

Махаббат бұл жарықты сақтайды.

Махаббат бұл жарықты сақтайды.

Махаббат бұл жарықты сақтайды.