Капитан - Владимир Кузьмин

Это случилось в далеких морях, от берега в сотне миль:

Корабль наш, казалось застрял — был постоянно штиль.

А люди ждали ветра, волны, там были и те, что — бурь,

Но парус тряпкой висел, увы, и люди кляли судьбу.

Правду, как правило, травят огнем, ее убивают.

И все ж,

Когда капитан говорил: «Плывем», все знали, что это ложь.

А капитан изощренно лгал, чтоб меньше было забот,

А тех, кто особенно много знал, капитан приказал: «За борт!»

Проигрыш.

И чтобы другим неповадно впредь, было им решено:

Всех по каютам тотчас запереть, шторкой занавесить окно.

А кто-то жадно тянулся к окну, а кто-то плевал на все,

И каждый познал и пряник, и кнут, и каждый выбрал свое.

В мире не вечно ничто под луной, зависим все от судьбы,

И капитан ушел в мир иной — он тоже не вечен был.

И годы стали вестей старей один капитан за другим,

И каждый твердил: «Мы движемся к цели», но все понимали — стоим.

Проигрыш.

Однажды весенним солнечным днем другой капитан взял штурвал,

Все думали — новый скажет: «Плывем» — он этого не сказал.

Зато он сказал: «Дальше так нельзя!

Уж если хотим идти,

Каждому нужно весла взять и научиться грести.»

И наш корабль потихоньку пошел, и штиль уже — не беда,

И каждый понял, что хорошо грести, а не ветра ждать.

И хоть наш корабль тихоходным слыл, но, главное, я понял там —

Когда корабль не может плыть, в этом виноват капитан.

Проигрыш.

И хоть наш корабль тихоходным слыл, но, главное, я понял там —

Когда корабль не может плыть, в этом виноват капитан!

Бұл жағадан жүз миль қашықтықтағы алыс теңіздерде болды:

Біздің кеме кептеліп қалғандай болды - тұрақты тыныштық болды.

Адамдар желді, толқындарды күтті, дауыл болатындар да болды,

Бірақ желкен шүберектей салбырап, тағдырға қарғыс айтты.

Шындық, әдетте, отпен уланады, ол өлтіріледі.

Сонда да,

Капитан: «Жүр, жүзейік» дегенде, мұның өтірік екенін бәрі білді.

Капитан уайымдар аз болуы үшін өтірік айтты,

Ал көп білетіндерге капитан: «Бормадан асып кет!» деп бұйырды.

Жеңілу.

Енді басқалардың көңілін түсіру үшін ол былай деп шешті:

Барлығын бірден кабиналарына құлыптаңыз, терезені жабыңыз.

Біреу ашкөздікпен терезеге қол созды, ал біреу бәріне мән бермеді,

Әркім пряникті де, қамшыны да білетін, әркім өзі таңдаған.

Дүниеде ай астында мәңгілік ештеңе жоқ, бәрі тағдырға байланысты,

Ал капитан басқа әлемге кетті - ол да мәңгілік емес еді.

Жылдар бірінен соң бірі ұлғая түсті,

Барлығы: «Біз мақсатқа қарай жылжып жатырмыз» деп қайталай берді, бірақ бәрі біздің тұрғанымызды түсінді.

Жеңілу.

Көктемнің бір шуақты күні тізгінге тағы бір капитан,

Бәрі ойлады – жаңағы: «Желіп келе жатырмыз» – деп айтпады.

Бірақ ол: «Сен бұлай жүре алмайсың!

Барғымыз келсе

Әркім ескек алып, есуді үйренуі керек».

Біздің кеме баяу жолға шықты, ал тыныштық енді проблема емес,

Желді күтпей, есу жақсы екенін бәрі түсінді.

Біздің кеме баяу деп аталды, бірақ, ең бастысы, мен сонда түсіндім -

Кеме жүзе алмаса, капитан кінәлі.

Жеңілу.

Біздің кеме баяу деп аталды, бірақ, ең бастысы, мен сонда түсіндім -

Кеме жүзе алмаса, капитан кінәлі!