Всё забудется - Вельвет

Осторожные шаги тихо прячут подо льдом.

Мягкой поступью зима убаюкала мой дом…

Раскидала жемчуга по бескрайним небесам,

Опустив хрустальный шлейф на продрогшие леса…

Белой россыпью снега упадут, склоняясь ниц.

По прозрачным серебрам легкий взмах ее ресниц…

Заколдуется, поет песни дивной красоты,

И усталая к утру заметет свои следы…

Всё забудется с летними грозами,

И закружится жизнь не спеша…

Нет той девочки с длинными косами,

Лишь тихонечко плачет душа…

Вдруг неслышно проскользнет, как хозяйка в мой мирок.

Молча взглянет мне в глаза и присядет на порог:

«Что, так больно?" — я спрошу, — «Где под сердцем стынет лёд?..»

Улыбнется мне в ответ: «Подожди, всё пройдет!..»

Не встревожит мой сон, не настигнут в толпе.

Мимолетные видения тебе…

И затихнут мечты в беспокойной тоске,

Просто искорки, погасшие в руке…

Всё забудется с летними грозами,

И закружится жизнь не спеша…

Нет той девочки с длинными косами,

Лишь тихонечко плачет душа…

Сақ қадамдар мұз астына тыныш тығылады.

Жұмсақ қадаммен қыс үйімді тыныштандырды ...

Шексіз аспанға шашылған інжу-маржандар,

Салқындатылған ормандарға хрусталь пойызын түсіру ...

Тағзым етіп, аппақ қар жауады.

Мөлдір күмісте оның кірпіктерінің сәл толқыны ...

Сиқырланып, ғажайып сұлулық әндерін шырқады,

Ал шаршаған адам таңертең ізін жасырады...

Жазғы найзағаймен бәрі ұмытылады,

Ал өмір баяу айналады...

Ұзын өрілген қыз жоқ,

Тек жан тыныш жылайды...

Кенет ол менің кішкентай әлеміме қожайын сияқты естілмейтіндей сырғып кетеді.

Үнсіз көзіме қарап, босағада отырады:

«Не, қатты ауырады ма?» — деп сұраймын, — «Жүрек астындағы мұз қай жерде қатады? ..»

Ол маған күлімсіреп жауап береді: «Күтіңіз, бәрі өтеді! ..»

Ұйқымды бұзбайды, Көпшіліктен озбайды.

Сіз үшін өткінші көріністер...

Армандар тынымсыз азаппен басылады,

Қолда сөнген ұшқындар...

Жазғы найзағаймен бәрі ұмытылады,

Ал өмір баяу айналады...

Ұзын өрілген қыз жоқ,

Тек жан тыныш жылайды...