Когда-нибудь - Вася Обломов

Подруга дурнее лицом, поселись в деревне.

Зеркальце там не слыхало ни о какой царевне.

Речка тоже шумит и земля в морщинах

И думать, поди, забыла о своих мужчинах.

Там одни пацаны, от кого рожают,

Знают лишь те, которые их сажают.

Либо никто, либо в углу иконы

И весною пахать выходят одни законы.

Езжай в деревню, подруга, в поле, тем паче, в рощу,

Землю смотреть и одеваться проще,

Там у тебя одной на сто вёрст помада,

Но вынимать её всё равно не надо.

Знаешь, лучше стареть там, где верста маячит,

Где красота ничего не значит.

Или значит не молодость, титьку, семя,

Потому что природа вообще всё время.

Это, как знать даст, побороть унылость,

И леса там тоже шумят, что уже случилось всё.

И при том не раз, и сумма случившегося есть источник шума.

Лучше стареть в деревне, даже живя отдельной жизнью.

Там различишь нательный крестик,

В драной березке, в стебле, пастушьей сумке.

В том, что порхает всего лишь сутки

И я приеду к тебе, и в этом, и я приеду.

Усмотри не свою, но этих вещей, победу,

Ибо земле, как той простыне, понятен язык не столько любви,

Сколько выбоин, впадин и вмятин.

И пусть не приеду, любая из этих рытвин,

Либо воды в колодези привкус бритвен.

Прутья, обочины, хаос кочек,

Всё-таки я то, чего не хочешь.

Езжая в деревню, подруга, знаешь, дурнее лица,

Лишь подтверждают, что можно слиться.

Разными способами, их — бездны,

И нам, дорогая, не все известны.

Знаешь пейзаж, то, чего не знаешь,

Когда-нибудь, в серую краску уставясь взглядом,

Ты узнаешь себя и серую краску рядом.

Жүзі жаман қыз, ауылға орналас.

Ондағы айна ешбір ханшайымды естімеді.

Өзен де шуылдап, жер әжім

Ал ойласам, мен ер адамдарымды ұмытып кетіппін.

Тек ұлдар туады,

Оларды түрмеге қамап жатқандар ғана біледі.

Не ешкім, не белгішенің бұрышында

Ал көктемде жер жыртуға тек заңдар шығады.

Ауылға, қызым, далаға, одан да тоғайға,

Жерге қарау және киіну оңай,

Онда сізде жүз миль ерін далабы бар,

Бірақ оны әлі де алып тастаудың қажеті жоқ.

Білесің бе, верст тұрған жерде қартайған жақсы,

Мұнда сұлулық ештеңені білдірмейді.

Немесе бұл жастық, тит, тұқым емес,

Өйткені табиғат барлық уақытта.

Өздеріңіз білетіндей, бұл сізге үмітсіздікті жеңуге мүмкіндік береді,

Ол жердегі ормандар да шулы, бәрі болды.

Және бір емес, бірнеше рет және болған оқиғаның жиынтығы шудың көзі болып табылады.

Ауылда қартайған дұрыс, тіпті бөлек өмір сүріп.

Онда сіз кеуде крестін ажыратасыз,

Жыртылған қайыңда, сабағында, қойшы қапта.

Онда бір күн ғана дірілдейді

Мен саған келемін, осында және келемін.

Өзіңді емес, осыларды, жеңісті,

Өйткені жер, сол парақ сияқты, махаббатты емес, тілді түсінеді,

Қаншама шұңқырлар, ойпаттар мен ойықтар.

Мен келмесем де, бұл шұңқырлардың кез келгені,

Немесе құдықтағы су ұстараның дәмін татады.

Барлар, жол жиектері, бұдырлар хаосы,

Сонда да мен сен қаламайтын адаммын.

Ауылға бару, досы, оның бетінен де шіркін, білесің.

Олар тек біріктіруге болатынын растайды.

Көп жағынан олар тұңғиық,

Ал біз, қымбаттым, бәрін білмейміз.

Сен пейзажды білесің, білмегеніңді

Бір күні сұр бояуға қарап,

Сіз өзіңізді және жақын жердегі сұр бояуды танисыз.