Король без короны - T9

L’histoire connaоt diffйrents йtats et diffйrents gouverneurs… Les guerres, les

rйvolutions… elle nous parle de l’honneur et du trahison.

Aujourd’hui nous allons parler de Louis 16. C’йtait un roi un peu simplet,

manipulй par

ses conseillers, peu au fait des questions de pouvoir.

Le caractиre «йtourdi «s'expliquait par sa forte myopie qui l’isolait du monde et ne lui permettait

pas de reconnaоtre

ses interlocuteurs.

Un roi simple, mais йrudit.

C’est, а vous de dйcider ce qui est vrai et ce qui

est de la lйgende.

Клерки строили парки, точили навыки,

Парики, как и реки, навеки топили веки.

Сбоку, недалеко улики, признаки и знаки

Калеки прятали под злаки, еле скаля клыки!

Крики публики велики были как горечь паприки,

Лики бликами упрекали как родные дали,

В маске печали

Его величество Луи стояли, будто бы на мели.

Мысли в жало бежали, как от жара пожара,

Кара вассала плескала терпения тару,

Миру, без спора, нужны были золота горы,

Дабы впору наполнить норы минора под кроной короны!

Клоны клоунов в гомоне пели тонами о луне

Незнакомыми словами, с ноты ми и со злыми глазами

Полными голыми камнями и двуликими днями,

Тайнами, которыми шуты играют королями…

Он проклинал себя за то, что сдался им.

Издавал законы правды, а все же был слепым.

Небо дарило дни, он остывал как звезды,

В объятиях темной ночи прятал свои грезы!

Где-то внутри голоса — он ощущал слабость,

Владыка без короны проклял свою гордость,

Пропил свою вину… Когда-то верил всем,

В плену у злобных духов становился глух и нем.

Он вспоминал отца, тот казнил судьбы всех,

В ком усомнится только смел, и он вкушал успех!

Но чертов сын не мог убить, любил больше прощать —

Падая к ногам короля люди убивали власть.

Словно дворовые псы, вцепились в верность и грусть,

Высасывали разум, растили скрытую верность…

И вот пришел день, монарх открыл глаза —

Другие люди у трона провозглашали себя!

В неволе времени,

От боли с тенями на ты,

Он терял мечты…

Мечты которые сроду были и так голые,

Полые залы, балы, приемы в родном доме —

Все, кроме лжи и фальши, лежало в коме!

Никто не плакал, только деревья роняли кроны,

Разделяя боль и горе короля без короны.

L'histoire connaot diffrents etats et diffrents gouverneurs... Les guerres, les

революциялар... elle nous parle de l'honneur et du trahison.

Aujourd'hui nous allons parler de Louis 16. C'était un roi un peu simplet,

манипуляция абз

ses conseillers, peu au fait des question de pouvoir.

Le caractère "étourdi" s'expliquait par sa forte miyopie qui l'isolait du monde et ne lui permettait

pas de reconnaître

ses interlocuteurs.

Қарапайым, өте қарапайым.

C'est, a vous de décider ce qui est vrai et ce qui

est de la légende.

Іс жүргізушілер саябақтар салды, шеберлікті шыңдады

Парик, өзен сияқты, мәңгілікке қабақтарды суға батырды.

Бүйір жағында, айғақтар, белгілер мен белгілердің жанында

Мүгедек азу тістерін әрең ашып, жарма астына тығылды!

Жұрттың айқайы паприканың ащысындай болды,

Жап-жұрқ еткен жүздер туыстары айтқандай,

Қайғы маскасында

Мәртебелі Луи суда қалғандай тұрды.

Ойлар оттың ыстығынан шаншылған,

Вассалдың жазасы шыдамдылық ыдысын шашып жіберді,

Даусыз әлемге алтын таулар керек еді,

Кәмелетке толмаған баланың тәжінің астындағы тесіктерді дәл толтыру үшін!

Хаббубтағы сайқымазақтардың клондары ай туралы тондармен ән айтты

Бейтаныс сөздермен, ноталармен және жаман көздермен

Жалаңаш тасқа толы, екі жүзді күндер

Әзілкештердің патшалармен ойнайтын құпиялары...

Оларға мойынсұнғаны үшін өзін қарғады.

Ол шындық заңдарын шығарды, бірақ соқыр болды.

Аспан күн берді, жұлдыздар сияқты суыды,

Қараңғы түннің құшағында армандарын жасырды!

Дауыстың бір жерінде - ол өзін әлсіз сезінді,

Тәжі жоқ қожа менмендігін қарғады

Мен өз кінәмді ішкенмін ... Бірде мен бәріне сендім,

Зұлым рухтардың тұтқынында ол саңырау және мылқау болды.

Ол әкесін есіне алды, ол әркімнің тағдырын жазады,

Тек кімге күмәндануға батылы барды және ол сәттіліктің дәмін татты!

Бірақ қарғыс атқыр ұлы өлтіре алмады, ол көбірек кешіруді ұнататын -

Патшаның аяғына жығылған адамдар билікті өлтірді.

Аула иттері сияқты, адалдық пен қайғыға жабысып,

Ақыл-ойды сорып, жасырын адалдықты арттырды ...

Содан кейін күн келді, монарх көзін ашты -

Тақта отырған басқа адамдар өздерін жариялап жатты!

Уақыттың тұтқынында

Көлеңкелерің бар азаптан,

Ол армандарын жоғалтты ...

Әрқашан жалаңаш болған армандар,

Қуыс залдар, шарлар, туған үйдегі қабылдаулар -

Өтірік пен өтіріктен басқаның бәрі комада жатты!

Ешкім жыламады, тек ағаштар тәждерін түсірді,

Тәжі жоқ патшаның қайғысы мен мұңын бөлісу.