Черновики грусти - T9

Ожидание тепла, красивые глаза

Замела снегом зима, годы свели с ума…

Я потерял сердце где-то на крышах домов,

Когда искал Бога, но я не помню слов.

Музыка голоса, седых дней проза,

Словно заноза внутри, дарит глазам слезы.

Боль сжимает кулаки, я смотрю выше неба,

Зачем мне быть в днях?

Остановиться мне бы…

Я не хочу улетать, лучше останусь здесь.

Солнце, пришли мне силы или добрые вести!

Темные птицы, фонари, в воздухе запах ночи,

Люди живут в темницах, внутри судьбы порчи.

А я забыл про руки, я внутри стихов,

Зря хотел найти в себе исток порочных снов,

Листая дней сезоны… Внутри грустных глаз

Зародилось стекло, но время смоет все!

Я сжигал себя вновь, я замерзал ночами…

В голове бездна, тупая пропасть без дна.

И чего я жду?

Я понял бесконечность!

Кто-то смеется сверху, кидает умные речи,

Но не хватает чувств, чтобы вспомнить ее…

Отдать все дни опять и получить свое.

То ли время застыло, то ли вокруг люди?

Фонари гасли загорались, а я все то же вроде,

Надеюсь, но не уверен… Снова полночный ужас!

Я отдаю силы звездам или вокруг людям.

И что же дальше будет?

Осталось пол сердца!

Пол человека!

Пол мозга!

Где же в душу дверцы?!

И я тону в буднях двадцать четыре часа,

Ищу ответы на вопрос с самого первого дня,

Не понимаю, зачем я проклинаю всех?

Злоба — это диагноз на мою слабость…

На краю судьбы не смотри в глаза.

Вспомни про лед в сердце, память убьет тебя.

Тысячи дураков покоятся на дне…

Внезапная смерть!

Шрамы любви на душе!

Трясина зимы на «Вы» трет об петлю мыло!

Была да сплыла на дно, в формате моно, кабина!

Мило?

Но даже в кино — твердеет глина,

А мы пьем близких истины, кляня клины…

Мимино с экрана лил в души песни

О том, что на земле есть место, хоть части чести!

Мы как-то безвести все, все в пасти масти…

Прости!

Но я и сам с ног до головы в балласте!

Закройте пасти, гости, Господи!!!

Я ненавижу лести повести под ноты злости…

Как вы могли годами бить гвозди в спину,

После гуслей грусти вместе в августе.

Мысли вразброс, до слез хватают память за нос…

Взанос, за нас, за вкус, плюс за джаз и блюз.

Миллион заноз, вдовес, из будних проз

Дарят безумие и только пару алых роз…

«It's my choice…», — пел дружище Sam

Всем тем, с кем получилось не совсем…

Чей-то плачь, и что-то вроде плена стен

На волнах 00.00 FM.

Прикрыв глаза — в тени маячат спины.

Словно смолы из сосны утекают силы.

Мечты осколки без толку несутся мимо,

Играя в домино, ведь время неумолимо…

Жылу күту, әдемі көздер

Қар жамылған қыс, жылдар мені жынды етті ...

Мен төбелерде бір жерде жүрегімді жоғалттым,

Құдайды іздеген кезімде, бірақ сөздер есімде жоқ.

Музыкалық дауыстар, сұр күндер прозасы,

Іштей жарылғандай, Көзге жас береді.

Ауыруы жұдырығымды түйеді, аспанға қараймын,

Неліктен мен күндерде болуым керек?

Мен тоқтағым келеді...

Ұшып кеткім келмейді, осында қалғаным дұрыс.

Күн, маған күш немесе жақсы хабар жібер!

Қараңғы құстар, шамдар, ауада түннің иісі,

Адамдар зындандарда, сыбайлас жемқорлықтың ішінде өмір сүреді.

Ал мен қолды ұмыттым, мен өлеңдердің ішіндемін,

Бос армандардың көзін өзім іздегім келді,

Жыл мезгілдерінің күндерінен өтіп... Мұңды көздің ішінде

Шыны дүниеге келді, бірақ уақыт бәрін шайып тастайды!

Қайта өртендім, түнде тоңдым...

Басында тұңғиық, Түбі жоқ күңгірт шыңырау.

Ал мен не күтіп тұрмын?

Мен шексіздікті түсіндім!

Біреу жоғарыдан күледі, ақылды сөздер айтады,

Бірақ оны еске алу үшін сезім жеткіліксіз...

Барлық күндерді қайта беріп, өзіңіздікін алыңыз.

Уақыт қатып қалды ма, әлде айналада адамдар бар ма?

Шамдар сөнді, жанды, мен бұрынғыдаймын,

Үміттенемін, бірақ мен сенімді емеспін... Түн ортасы тағы бір сұмдық!

Мен жұлдыздарға немесе айналадағы адамдарға күш беремін.

Ал әрі қарай не болады?

Жарты жүрек қалды!

Адамның жынысы!

Жарты ми!

Жанға апаратын есіктер қайда?!

Мен жұмыс күндері жиырма төрт сағат бойы суға батып жатырмын,

Алғашқы күннен-ақ сұраққа жауап іздеп,

Мен түсінбеймін, неге бәріне қарғыс айтамын?

Ашу – менің әлсіздігімнің диагнозы...

Тағдырдың шетінде, Көзге қарама.

Жүрегіңіздегі мұзды есте сақтаңыз, естелік сізді өлтіреді.

Мыңдаған ақымақ түбінде демалады...

Кенеттен өлім!

Жанға махаббат тыртықтары!

«Сізге» қыстың батпағы сабынды ілмекпен ысқылайды!

Моно форматта кабина болды және түбіне дейін көтерілді!

Жақсы ма?

Бірақ тіпті кинотеатрда - саз қатаяды,

Ал біз сыналарды қарғап, шындықты жақынымызды ішеміз...

Экраннан шыққан Мимино әннің жан дүниесіне құйылды

Жер бетінде орын бар, тым болмаса намыс бар екені туралы!

Біз әйтеуір бәрін сағындық, бәрі костюмнің аузында ...

Кешіріңіз!

Бірақ мен өзім басынан аяғына дейін балластамын!

Ауызыңды жап, қонақтар, Тәңірім!!!

Мен ашудың ноталарының астындағы әңгіменің жағымпаздығын жек көремін ...

Жылдар бойы тырнақтарды қалай ұруға болады?

Арфадан кейін тамызда бірге қайғырыңыз.

Ойлар шашыраңқы, көз жасы естелікті мұрыннан ұстайды ...

Депозит, біз үшін, дәм үшін, плюс джаз және блюз үшін.

Күнделікті прозадан миллион сынықтар, жесірлер

Олар ақылсыздықты және тек екі қызыл раушан гүлін береді ...

«Бұл менің таңдауым...» деп әндеді досым Сэм

Бұл жақсы нәтиже бермегендердің бәріне ...

Біреу жылап жатыр, ал қабырғалардың тұтқыны сияқты

Толқындарда 00.00 FM.

Көзіңізді жұмып, арқалар көлеңкеде көрінеді.

Қарағайдың шайырындай күш ағады.

Армандардың үзінділері пайдасыз өтіп жатыр,

Домино ойнау, өйткені уақыт тынымсыз...