Заплутавшая овца - Светлана Копылова

1. Я, словно заплутавшая овца,

Что волей злой от пастыря отбилась,

И бродит где-то в сумрачных лесах,

А ведь когда-то с рук его кормилась…

А ведь когда-то с рук его кормилась…

А ведь когда-то, помню, гребешком

Чесал он ей свалявшиеся пряди,

И колокольчик ласковой рукой

Ей надевал, в глаза с любовью глядя…

Ей надевал, в глаза с любовью глядя…

2. Она сказать стеснялась даже «бе»,

Она дышать — и то при нём боялась,

Но тёрла всё ж тайком бока себе,

Чтоб шёрстка поскорей опять свалялась.

Играл он ей на дудочке своей,

Чтоб рядышком была его овечка,

И мне казалось так же, как и ей,

Что это счастье будет длиться вечно…

3. Но наш строптивый нрав не от овцы,

Коль мучаем мы пастырей нещадно…

А нас великодушные отцы

За наши беззакония прощают.

И только мы простить не можем им Пустых обид в сердцах своих незрячих.

Как часто, что имеем — не храним,

А потерявши — горько, горько плачем…

Я словно заплутавшая овца…

1. Мен, адасқан қой сияқты,

Зұлымдықпен ол қойшымен соғысты,

Қараңғы ормандарда кезіп жүр,

Бірақ бір рет оның қолынан тамақтанды ...

Бірақ бір рет оның қолынан тамақтанды ...

Бірақ бір рет, менің есімде, тарақпен

Ол оның күңгірт жіптерін тырнады,

Және жұмсақ қолмен қоңырау

Мен оның көзіне сүйіспеншілікпен қарап, оны кидім ...

Мен оның көзіне сүйіспеншілікпен қарап, оны кидім ...

2. Ол тіпті «бол» деуге ұялды.

Ол тыныс алды - содан кейін ол оның көзінше қорықты,

Бірақ ол жасырын түрде бүйірлерін ысқылайды,

Сондықтан жүн қайтадан тез түсіп кетті.

Ол оны құбырында ойнады,

Оның қасында қойлары болды,

Маған да ол сияқты көрінді,

Бұл бақыт мәңгілік болсын...

3. Бірақ біздің қыңыр мінез қойдан емес,

Біз шопандарды аяусыз қинағандықтан...

Ал біз кеңпейіл әкеміз

Олар біздің күнәларымызды кешіреді.

Тек біз оларды кешіре алмаймыз. Соқырларымыздың жүрегіндегі бос реніштер.

Қаншалықты жиі, бізде бар - біз сақтамаймыз,

Ал жеңіліп - ащы, ащы жылау ...

Мен адасқан қой сияқтымын...