IV - Stillste Stund

Zuweilen kommen nie geliebte Frauen

Im Traum als kleine Mädchen uns entgegen

Und sind unsäglich rührend anzuschauen

Als wären sie mit uns auf fernen Wegen

Einmal an einem Abend lang gegangen

Indes die Wipfel atmend sich bewegen

Und Duft herunterfällt und Nacht und Bangen

Und längs des Weges, unseres Wegs, des dunkeln

Im Abendschein die stummen Weiher prangen

Und, Spiegel unsrer Sehnsucht, traumhaft funkeln

Und allen leisen Worten, allem Schweben

Der Abendluft und erstem Sternefunkeln

Die Seelen schwesterlich und tief erbeben

Und traurig sind und voll Triumphgepränge

Vor tiefer Ahnung, die das große Leben

Begreift und seine Herrlichkeit und Strenge

Кейде жақындары ешқашан келмейді

Бізді кішкентай қыздар ретінде түсінде кездестіру

Және қарауға сөзсіз әсер етеді

Олар алыс жолдарда бізбен бірге жүргендей

Кешке бір рет серуендеген

Ағаш шыңдары дем алып, қозғалған кезде

Ал хош иіс түсіп, түн мен қорқыныш

Ал жолда, біздің жол, қараңғы

Тыныш тоғандар кешкі жарықта жарқырайды

Ал, сағынышымыздың айнасы, армандай ұшқын

Және барлық жұмсақ сөздер, бәрі өзгермелі

Кешкі ауа мен алғашқы жарқыраған жұлдыздар

Жандар әпкелі және терең дірілдейді

Олар қайғылы және салтанатты салтанатқа толы

Ұлы өмір деген терең ұғымға дейін

Түсініңіз және оның даңқы мен ауырлығын