Alice II (Nie allein mit dir) - Stillste Stund

Alice!

Du bist nicht tot…

Alice öffnete ihre Lider — grelles Licht!

Auch wenn es nur das fahle Mondlicht war, welches in ihr Zimmer schien

Fiel es ihren Augen doch sehr schwer, sich nach all der Zeit in tiefster

Dunkelheit langsam wieder daran zu gewöhnen

Da man sie im ersten Moment tot glaubte, hätte man ihren schwachen Herzschlag

in jener Nacht, in der sie vor dem großen Spiegel zusammengebrochen war,

beinahe nicht bemerkt.

So lag sie nun aber in ihrem Bett;

bis zu diesem Moment

ohne Bewusstsein

Seit eben dieser einen Nacht — vor nunmehr genau vier Jahren…

Alice versuchte, ihre schmerzenden Augen zu bewegen.

Langsam wanderte ihr Blick

die Decke ihres Zimmers entlang und an einer Wand hinunter

Sie freute sich, neben einem Spiegel auf der Kommode ihre alte Spieluhr

Erkennen zu können.

Doch zog sich diese plötzlich wie von Geisterhand auf…

Ihr Lächeln verflog wie im Nu vom Gesicht

Etwas war bei ihr, was wusste sie nicht

Doch beim Blick in den Spiegel wurd ihr bald klar:

Es war die blasse Gestalt, die sie wieder dort sah

Schon seit langer Zeit sitzt etwas tief in dir

Hört dich atmen und schreit, lacht und weint mit dir

Könntest du ahnen was in deinem Kopf geschieht…

Du bist nie allein — allein mit dir, Alice!

Sie versuchte sich weiter aufzurichten, um aufzustehen, doch es war ihr anfangs

kaum möglich ihren Körper auch nur wenige Zentimeter zu bewegen

Immernoch alles verschwommen in ihren Augen, gelang es ihr nach einer ganzen

Weile schließlich doch und so wankte und tastete sich das Mädchen durch den nur

schwach erhellten Raum

Sie zwang sich voran, ängstlich, Schritt für Schritt

Ihr Körper so schwach, er machte kaum mit

Hin zum Spiegel dem Gesicht entgegen

Es konnte nur dort eine Antwort geben

Später wird man übereinkommen, Alice sei schwer krank, und wird sie unter

starke Beruhigungsmittel stellen.

Denn so pflegt man es stets zu handhaben,

wenn jemand der Wahrheit zu nahe rückt…

Sie berührte den Spiegel: kalt war er nicht

Es war nichts mehr zu sehen, auch nicht das Gesicht

Vielleicht war es gut jetzt und alles vorbei

Doch dann zerriss die Nacht ihr grässlicher Schrei

Schon seit langer Zeit sitzt etwas tief in dir

Hört dich atmen und schreit, lacht und weint mit dir

Oftmals ist dir fremd was du im Spiegel siehst

Du bist nie allein — allein mit dir, Alice!

Was siehst Du, Alice?

Was ist dort im Spiegel?

Alice!

Алиса!

Сен өлген жоқсың...

Алиса қабағын ашты - жарқын жарық!

Оның бөлмесіне тек бозғылт ай сәулесі түскен болса да

Осынша уақыт өткеннен кейін оның көздеріне терең қарау өте қиын болды

Баяу қараңғылыққа қайтадан үйренеді

Басында оның өлгеніне сенгендіктен, оның жүрегінің соғуы әлсіз болар еді

сол түні ол үлкен айнаның алдына құлады,

байқалмайды дерлік.

Бірақ қазір ол төсегінде жатты;

осы уақытқа дейін

санасыз

Сол бір түннен бері – дәл төрт жыл бұрын...

Алиса ауырған көздерін қозғауға тырысты.

Оның көзқарасы баяу ауып кетті

оның бөлмесінің төбесінде және бір қабырғадан төмен қарай

Ол шкафтағы айнаның жанындағы ескі музыкалық қорапшасын көріп, қатты қуанды

тани білу.

Бірақ ол кенет сиқырмен ашылып қалды...

Оның жүзінен күлкісі әп-сәтте жоғалып кетті

Ол туралы ол білмейтін бірдеңе болды

Бірақ ол айнаға қараған кезде, ол көп ұзамай түсінді:

Бұл оның тағы да сол жерде көрген ақшыл бейнесі болды

Ішіңізде ұзақ уақыт бойы бір нәрсе отыр

Дем алғаныңызды және айқайлағаныңызды, сізбен бірге күлгеніңізді және жылағаныңызды тыңдаңыз

Сіздің басыңызда не болып жатқанын болжай аласыз ба ...

Сіз ешқашан жалғыз емессіз - сізбен жалғызсыз, Алиса!

Ол тұру үшін өзін итермелеуге тырысты, бірақ бұл алдымен ол болды

оның денесін бірнеше сантиметрге дейін жылжыту мүмкін емес

Оның көзінде әлі бұлыңғыр, ол сәтті болды

Ақырында, біразға дейін қыз тайраңдап тұрып, оның жолын сезді

күңгірттенген бөлме

Ол қобалжып, қадам сайын алға ұмтылды

Оның денесі әлсірегені сонша, оған төтеп бере алмай қалды

Айнаға бетке қарай

Онда тек жауап болуы мүмкін

Кейінірек Алисаның ауыр науқас екені келісіліп, ол қабылданады

күшті седативтерді қойыңыз.

Өйткені сіз оны әрқашан осылай шешесіз,

біреу шындыққа тым жақындағанда...

Ол айнаға қолын тигізді: ол суық емес еді

Көретін ештеңе қалмады, тіпті бет-әлпетін де қалды

Мүмкін қазір және бәрі жақсы болды

Бірақ содан кейін оның жан түршігерлік айқайы түнді бөлді

Ішіңізде ұзақ уақыт бойы бір нәрсе отыр

Дем алғаныңызды және айқайлағаныңызды, сізбен бірге күлгеніңізді және жылағаныңызды тыңдаңыз

Айнадан көрген нәрсе сізге жиі оғаш болып көрінеді

Сіз ешқашан жалғыз емессіз - сізбен жалғызсыз, Алиса!

Алиса не көріп тұрсың?

Айнада не бар?

Алиса!