Ebenholz, Schnee & Blut - Stillste Stund

Verstümmelt sind die Flügel

Die einst ihre Seele emportrugen

Verbrann, wie die einer Motte im Kerzenlicht

Nun beginnt sanftes Schwarz sie zu umhüllen

Hervorgebrochen aus den Abgründen der Verdrängung

Nur ein Schimmer, wie der einer ersterbenden Flamme, bleibt

Ein trüber Lichtblick, der sie mit dem Versprechen eines erneuten Entfachens

aus den Tiefen der Dunkelheit hervorzulocken versucht

Doch der Schmerz blendet schließlich alles aus

Ihr Haar — so schwarz

Eine Dornenkrone es bekam

Die Haut — so weiss

Gezeichnet von dem Kreuzgang

Ihr Mund — so rot

Ein Schrei durch ihre Lippen drang

«Du wirst nie mehr lachen!»

Das Blut in ihren Ohren sang

Zusammengekrümmt kauert sie in einer dunklen Ecke auf dem Boden

Die Beine von den Armen umschlossen, dicht an den Oberkörper gezogen

Ein kalter Windzug streicht über ihre zerschundene Haut —

Und durch die verborgensten Gänge ihrer Seele

Die Bilder in ihren Augen fangen an zu verschwimmen

All ihre Tränen werden Perlen sein

Eingeschlossen in das erschöpfte Herz

Wundes Herz

Körper schmerzt

Seele zerstört

Niemand hat ihre Schreie gehört…

Ihr Haar — so schwarz

Eine Dornenkrone es bekam

Die Haut — so weiss

Gezeichnet von dem Kreuzgang

Ihr Mund — so rot

Ein Schrei durch ihre Lippen drang

«Du wirst nie mehr lachen!»

Das Blut in ihren Ohren sang

Wir werden geboren

Wir leiden

Wir sterben

Von Dauer ist unser Dasein nicht!

Denn all unsere Morgen werden gestern sein

Und auch der mächtigste Spiegel zerbricht!

Қанаттары кесілген

Бір кездері олардың жанын көтерген

Шамға түскен көбелектей жанып кетті

Енді жұмсақ қара оларды қоршай бастайды

Қуғын-сүргіннің тұңғиығынан шыққан

Тек сөніп бара жатқан жалынның жарқырауы ғана қалады

Оны қайтадан ұшқындатуға уәде беретін күңгірт үміт сәулесі

қараңғылық қойнауынан шығаруға тырысады

Бірақ ауырсыну ақыры бәрін жасырады

Оның шашы өте қара

Тікеннен жасалған тәж алды

Тері - соншалықты ақ

Монастырдан алынған

Оның аузы - өте қызыл

Оның ернінен айқай шықты

«Сен енді ешқашан күлмейсің!»

Құлағындағы қан ән салды

Ол қараңғы бұрышта еденде еңкейіп жатыр

Аяқтар қолдармен қоршалған, денеге жақын тартылған

Суық ызғар оның ұрылған терісін сипады —

Және оның жан дүниесінің ең жасырын жолдары арқылы

Оның көзіндегі бейнелер бұлыңғырлана бастайды

Оның барлық көз жасы маржан болады

Шаршаған жүрекке қамалды

ауыратын жүрек

дене ауырады

жан жойылды

Оның айқайын ешкім естімеді...

Оның шашы өте қара

Тікеннен жасалған тәж алды

Тері - соншалықты ақ

Монастырдан алынған

Оның аузы - өте қызыл

Оның ернінен айқай шықты

«Сен енді ешқашан күлмейсің!»

Құлағындағы қан ән салды

біз дүниеге келдік

Біз қиналамыз

Біз өлеміз

Біздің тіршілігіміз мәңгілік емес!

Өйткені біздің ертеңгі күніміздің бәрі кеше болады

Тіпті ең күшті айна сынды!