Galerie Der Träume - Stillste Stund

Es ist Tag.

Nahezu lautlos streife ich

Durch das Geäst und atme die Gerüche

All der anderen Waldgeschöpfe tief in mich ein

Mein Auge versucht, irgendeinen Anhaltspunkt

Von erkennbarer Struktur in den Lichtsäulen

Die durch das Laubdach des Waldes fallen, festzustellen

Als wäre ich leicht…

Als wäre ich ein schwarzer Schmetterling

Dessen Flügel in der Hitze fremder Gedanken

Zu verbrennen drohten

Gedanken, die ebenso in mein Leben einfielen

Wie die Lichtsäulen in diesen Wald…

Wie aus dem Nichts stehe ich plötzlich

Direkt vor einem mir fremden und

Dennoch sehr vertrauten Wesen

Das mir starr mitten in die Augen blickt!

Angst ergreift mich.

Aus einem Reflex heraus

Packe ich die Kreatur an der Kehle

Trotzdem kann sie ein ungewohntes Geräusch

In die Umgebung abgeben

Meine Zähne graben sich tiefer, treffen

Knirschend auf splitternde Knochen

Während ich meine Krallen in das Bein

Meines Opfers schlage um es still zu halten

Die letzten Schreie sind ungewöhnlich schrill

Die Ruhe kehrt zurück — und mit ihr plötzliche Dunkelheit

Ich spüre, wie das warme Blut, das sich aus der Wunde ergießt

Mir die Kehle hinunterrinnt

Der Körper liegt in unbestimmt zuckenden Bewegungen

Während weiteres Blut aus den Wunden tritt

Aufsteigt und sich in schlierigen Wolken

Um uns herum verteilt

Es vermischt sich mit meinen Gedanken…

(So entstehen Welten)

Die Schlieren fangen an, sich zu drehen —

Immer schneller und schneller

Sie verdichten sich zu einer Kugel

Die in einem explosionsartigen Licht

Aufgehen und gleißend hell strahlen will

Einige Tropfen lösen sich dabei aus dem Ball heraus

Und umkreisen ihn nun wie eine Sonne!

Erst jetzt kann ich das Geschöpf unter mir erkennen:

Die Kreatur, die ich überwand, ist mein Abbild!

Alles verschwimmt.

Eine Art Nebel zieht auf…

Күн болды.

Мен дерлік үнсіз жүрмін

Бұтақтар арқылы және иістерді дем алыңыз

Барлық басқа орман тіршіліктері менің ішімде

Менің көзім біраз түсінік алуға тырысады

Жарық тіректерінде танылатын құрылым

Орманның төбесінен құлағандар

Мен жеңіл сияқтымын ...

Мен қара көбелек болған сияқтымын

Кімнің қанаттары қызық ойлар

өртеп жіберемін деп қорқытты

Менің өміріме де кірген ойлар

Осы ормандағы жарық бағаналары сияқты...

Күтпеген жерден мен орнымнан тұрмын

Тікелей маған бейтаныс адамның алдында және

Дегенмен, өте таныс тіршілік иелері

Бұл менің көзіме тік қарап тұр!

Мені қорқыныш билейді.

Рефлекстен тыс

Мен жәндіктің тамағынан ұстаймын

Сонда да ол бейтаныс шу шығара алады

Қоршаған ортаға жеткізіңіз

Менің тістерім тереңірек қазылады, танысыңыз

Жарылған сүйектерде сықырлау

Мен тырнақтарымды аяққа салып жатқанда

Менің құрбанымды қозғалтпай ұстау үшін ұр

Соңғы айқайлар әдеттен тыс қатты

Тыныштық оралады - және онымен бірге кенет қараңғылық

Мен жарадан ағып жатқан жылы қанды сеземін

тамағымнан жүгіреді

Дене белгісіз қозғалыстарда жатыр

Жаралардан көбірек қан атқылаған сайын

Жолақ бұлттарға көтеріліп, тұнады

Айналамызға тараған

Ол менің ойыма араласады ...

(Әлемдер осылай жаратылған)

Жолақтар айнала бастайды -

Әрқашан тезірек және жылдамырақ

Олар шарға айналады

Жарылғыш жарықта

көтеріліп, жарқырағысы келеді

Доптан бірнеше тамшы түседі

Ал енді оны күн сияқты айналдыр!

Мен енді ғана астындағы жаратылысты көре аламын:

Мен жеңген жаратылыс – менің бейнем!

Барлығы бұлыңғыр.

Бір түрлі тұман жиналып жатыр...