An Das Morgenlicht - Stillste Stund

Ich erinnere mich an eine Zeit

In einem Wald in herbstlichem Kleid

Es war Nacht, ich war allein

Etwas tief in mir schrie, wollte nicht alleine sein

Regungslos, so saß ich da

Vor meinem Auge Welten, die nie zuvor ich sah

Untermalt von Wind gleich einem stöhnenden Chor

Das Ende schien mir nah, wie der Nebel dem Moor

Manchmal ergreift mich eine Kälte

Und diese Erinnerungen holen mich ein

Und mir wird klar: Nichts, was wir leiden

Wird umsonst gelitten sein…

War es nicht das Morgenlicht

Das mir zeigte, dass die Nacht vorüber war?

War es nicht das Morgenlicht?

Nach einer trüben Nacht wurde der Himmel klar

Ich erinnere mich an ein Gefühl

Alles war so taub und dennoch aufgewühlt

Es war, als wollten sie auseinanderstreben:

Körper und Seele konnten nicht im Einklang leben

Sitze hier an einem zugefrorenen See

Ausgelaugt, die Knochen tun mir weh

Sitze und blicke in den Wald

Alles gefroren, bitterkalt

Nur die Gedanken an Dich —

Sie wärmen mich

Бір кез есімде

Күзгі көйлектегі орманда

Түн болды, мен жалғыз қалдым

Ішімде бір нәрсе айқайлады, жалғыз қалғым келмеді

Қозғалмай, осылай отырдым

Көз алдымда бұрын көрмеген дүниелер

Еңіреп тұрған хордай желдің сүйемелдеуімен

Соңы маған жақын көрінді, тұман сияқты

Кейде маған суық тиеді

Және бұл естеліктер мені қуантады

Мен түсінемін: біз ештеңеден зардап шекпейміз

Азап бекер болады...

Таңның нұры емес пе еді

Бұл маған түннің аяқталғанын көрсетті ме?

Таңның нұры емес пе еді?

Бұлтты түннен кейін аспан ашық болды

Бір сезім есімде

Барлығы соншалықты ыңғайсыз, бірақ толқу болды

Олар алшақтағысы келгендей болды:

Тән мен жан үйлесімді өмір сүре алмады

Мұздатылған көлдің жағасында отыр

Таусылды, сүйектерім ауырады

Отырыңыз және орманға қараңыз

Бәрі мұздап, қатты суық

Тек сіздің ойларыңыз -

сен мені жылытасың