Oleo de Mujer Con Sombrero - Silvio Rodríguez, Pablo Milanés

Una mujer se ha perdido

conocer el delirio y el polvo,

se ha perdido esta bella locura,

su breve cintura debajo de mí.

Se ha perdido mi forma de amar,

se ha perdido mi huella en su mar.

Veo una luz que vacila

y promete dejarnos a oscuras.

Veo un perro ladrando a la luna

con otra figura que recuerda a mí.

Veo más: veo que no me halló.

Veo más: veo que se perdió.

La cobardía es asunto

de los hombres, no de los amantes.

Los amores cobardes no llegan a amores,

ni a historias, se quedan allí.

Ni el recuerdo los puede salvar,

ni el mejor orador conjugar.

Una mujer innombrable

huye como una gaviota

y yo rápido seco mis botas,

blasfemo una nota y apago el reloj.

Que me tenga cuidado el amor,

que le puedo cantar su canción.

Una mujer con sombrero,

como un cuadro del viejo Chagall,

corrompiéndose al centro del miedo

y yo, que no soy bueno, me puse a llorar.

Pero entonces lloraba por mí,

y ahora lloro por verla morir.

Әйел жоғалып кетті

делирий мен шаңды білу,

бұл әдемі ессіздік жоғалды,

оның қысқа белі менің астымда.

Сүйіспеншілік жолым жоғалды,

менің ізім оның теңізінде жоғалды.

Мен жыпылықтайтын шамды көремін

және бізді қараңғыда қалдыруға уәде береді.

Мен айға үрген итті көремін

мені еске түсіретін басқа фигурамен.

Мен көбірек көремін: ол мені таппағанын көремін.

Мен көбірек көремін: мен оның жоғалғанын көремін.

қорқақтық бұл мәселе

ғашықтардың емес, ерлердің.

Қорқақ махаббат махаббатқа жетпейді,

әңгімелерге де, олар сонда қалады.

Тіпті жад оларды сақтай алмайды,

ең жақсы конъюгаттық спикер де емес.

сөзсіз әйел

шағаладай қашады

мен етікті тез құрғатамын,

Жазбаны қарғап, сағатты өшіремін.

Махаббат маған қамқор болсын,

Мен сенің әніңді айта аламын.

Қалпақ киген әйел

ескі Шагалдың суреті сияқты,

қорқыныш орталығына дейін бүлдіреді

Ал мен болсам да, жылай бастадым.

Бірақ содан кейін ол мен үшін жылады,

енді мен оның өлгенін көріп жылаймын.