Nazilli Şahidim - Sehabe

Elini uzat kalbi verem, bugün beden sanki verem

Seha namı değer elem, gözyaşında önde gelen

«Seven çeker» diyen, çekmeyi bilmeyen

Gene de gideceksen eğer, gözümü kapat görmeyem

Unutulurdu hani kalp kalbe değmeseydi?

Anlatırdım her şeyi eğer dinleseydin

«Sen vurdun da ben ölmedim mi?»

demiş şiir

Şimdi anlıyorum ölmek de çare değil

Ben de mi matemin dibinde demlenirdim demin?

Kim bilir?

Ben kimim, kim kimin kısmetlisi?

Burası benim yerimdir, sen her zaman benimdin

Kalbi gari fazla kitli, açamıyo' bu çilingir

Ayaklarım «Git be» der, gözyaşım müsaade ver

Canımı al da Allah'ım kavuşsun melekler

Fiilen öldüm ben, hayat zahiri

Tüm dünya inanmasın, Nazilli şahidim

Nazilli şahidim şu garip harbiden sevdi

Sevinci gerçekti gözyaşıyla gülmeseydi

Tek baharlık solan yavru çiçekler gibiydi

Kimse bilmesin, Nazilli şahidim

Sensin işte varım yoğum, bugün varım yarın yoğum

Kalp halatım kör bir boğum, sesim desen boğum boğum

Gülmek hep bir sorun, gözyaşına beni bi' sorun

Ben rahimden yetim doğum, elem dolu batım, doğum

Meleğim tabi sen alışkınsın sevince

Biliyor musun oysa ben bırakamam ki sevince

Seha burada sevdi yar, yar kaçar diyar diyar

Ne olursun gel tamam, gözlerini unutamam

Beklerim hiç fark etmez uçak ya da atla gel

Ağlatırsa gavur oğlu, orada durma atla gel

Kader ayrı kor, kor alevi içime kor

Hızlı düşün kafanı yor, gözlerim bak kapanıyo'

Ben gibi bir yaprak eylül sonu sarardı

Zaman kahpe hemşire tuzla yaramı sarardı

Çekip gider basar ardı, gözüm desen yas arardı

Gölgem ömrümü sarardı, güneş kurudu sarardı

Nazilli şahidim şu garip harbiden sevdi

Sevinci gerçekti gözyaşıyla gülmeseydi

Tek baharlık solan yavru çiçekler gibiydi

Kimse bilmesin, Nazilli şahidim

Қолыңызды созыңыз, мен жүректі бере аламын, бұл бүгінгі дене сияқты

Сеха - көз жасына әкелетін атышулы ауырсыну

«Сүйеді сурет салады» дейтіндер сурет салуды білмейді

Егер бәрібір баратын болсаң, көзімді жұм, мен көрмеймін

Жүрек жүрекке жетпесе ұмытылады ма?

Тыңдасаң бәрін айтып берер едім

«Сен атып алдың, мен өлген жоқпын ба?»

деді өлең

Өлім де шешім емес екенін енді түсіндім.

Мен де жоқтау түбінде қайнап кетер ме едім?

Кім біледі?

Мен кіммін, кім бақытты?

Бұл менің орным, сен әрқашан менікі болдың

Жүрегі тым қысылған, аша алмайды, мына слесарь

Аяғым «Кет» дейді, көз жасымды

Менің өмірімді ал

Мен шынымен өлдім, көрінетін өмір

Бүкіл әлем сенбесін, Нәзілі менің куәм

Менің Назилли куәгерім оны өте жақсы көрді

Көзіне жас алып күлмегенде қуанышы шын еді

Бұл жалғыз көктемнің сәби гүлдері солып тұрғандай болды

Ешкім білмесін, Нәзілді менің куәм

Бұл сенсің, міне, мен бос емеспін, бүгін бармын, ертең бос емеспін

Жүрегімнің арқаны – соқыр тұмсық, үнім – өрнегім – тоқпақ

Күлкі әрқашан проблема, менен көз жасын сұра

Құрсақтан туған жетіммін, азапты күн батқан, туған

Періштем, әрине, қуанышқа үйренгенсің

Білесің бе, мен қуаныштан бас тарта алмаймын

Сеха осы жерді жақсы көреді

Өтінемін, келші, жарайды, мен сенің көздеріңді ұмыта алмаймын

Мен күтемін, бәрібір, ұшақпен немесе атпен кел

Жылатса, ғавурдың баласы, тоқтама, атпен кел

Тағдыр бөлек шоқ, Ішімдегі шоқ отын

Тез ойлан, басыңды шарша, көзім жұмылып тұр

Мен сияқты жапырақ қыркүйектің аяғында сарғайып кетеді

Қаншық медбике менің жарамды тұзбен таңатын уақыт болды

Кетіп басатын, Көзім жоқтау іздейтін.

Көлеңкем өмірімді сарғайтты, күн құрғап, сарғайды

Менің Назилли куәгерім оны өте жақсы көрді

Көзіне жас алып күлмегенде қуанышы шын еді

Бұл жалғыз көктемнің сәби гүлдері солып тұрғандай болды

Ешкім білмесін, Нәзілді менің куәм