Les enfants paradis - Saez

Ils étaient des sourires, ils étaient des sanglots

Ils étaient de ces rires que font les chants d’oiseaux

Ils étaient des matins quand on va bord de mer

Ils étaient cœur chagrin, ils étaient cœur lumière

Ils étaient des poèmes, ils étaient des oiseaux

Ils étaient des «je t’aime» qu’on dit bord du ruisseau

Ils étaient du café, ils étaient du bistrot

Ils étaient étrangers, ils étaient sans drapeau

Ils étaient de Paris, ils étaient de province

Ils étaient cœur de pluie qui font mon cœur qui grince

Ils étaient plein de vie, avaient l'œil du printemps

Ils étaient cœur qui rit quand le ciel est pleurant

Ils étaient des promesses, ils étaient devenir

Ils étaient bien trop jeunes, oui pour devoir partir

Ils étaient fils d’Orient ou fils de l’Occident

Enfants du paradis, enfants du Bataclan

Ils étaient cœur français ou international

Ils étaient la rosée qui pleure dessous le châle

Ils étaient des promesses, ils étaient des bourgeons

Qui font monter tristesse, ils étaient des chansons

Ils étaient des familles, ils étaient des amis

Ils étaient ce qui brille dans le ciel de la nuit

Ils étaient amoureux ceux qui se sont blottis

L’un contre l’autre, à deux contre la tyrannie

Ils étaient comme toi, ils étaient comme moi

Ils n'étaient pas guerriers mais sont morts au combat

Ils étaient cœur d’amour, ils étaient cœur qui bat

Puis qui battra toujours même en dessous la croix

Ils étaient ces amis que je connaissais pas

Ils étaient mon pays et puis le tiens je crois

Ils resteront Paris, Paris se souviendra

Toujours de ces amis, la lumière brillera

Ils s’appelaient je t’aime, ils s’appelaient jeunesse

Ils s’appelaient poèmes, ils s’appelaient tendresse

Ils s’appelaient frangines, ils s’appelaient frangins

Ils s’appelaient gamines, ils s’appelaient gamins

Ils s’appelaient la joie et puis la non violence

Ils s’appelaient je crois les enfants de la France

De tous les horizons puis de tous les prénoms

Ils s’appelaient amour, s’appelaient l’horizon

Ils s’appelaient Jacques Brel puis je crois Barbara

Ils s’appelaient le ciel, ils s’appelaient pourquoi

Toujours ici sommeille l’horreur au creux du bois

Qui rejoint l’Eternel, va l’innocent je crois

Ils étaient poings levés, ils étaient nos concerts

Ils étaient cœur serré, oui face aux tortionnaires

Ils étaient cœur d'œillets, des fleurs face aux fusils

A nos cœurs endeuillés, nous pleurons nos amis

A l’innocent qu’on tue, oui tombé sous les balles

Au soldat inconnu, sous l’horreur des mitrailles

Si sont les lettres mortes, les cantiques du chagrin

Puisque frappent à la porte les plaines de Verdun

Si sont tombés ce soir, en ce vendredi noir

Les frères de mon pays, nous laissant désespoir

Mon pays, ta culture est morte assassinée

Mais tu sais ma culture, non ne mourra jamais

Toi mon pays Molière, toi mon pays Vinci

Toi mon pays Voltaire, toi mon pays Valmy

Toi mon pays la Terre, toi mon pays Paris

Toi mon pays parterre, relève-toi mon pays

Toi mon pays lumière, toi mon pays la vie

Mon pays littéraire, mon pays triste vie

Toi mon pays mes frères, toi frère de mon pays

Comme on chérit sa mère, on chérit sa patrie

Олар күлді, олар жылады

Олар құстардың сайраған күлкілері еді

Біз теңіз жағасына барған кезде олар таңертең болатын

Олар мұң жүректер еді, жеңіл жүректер еді

Олар өлең болды, олар құс болды

Олар ағынның шетінде айтатын «Мен сені сүйемін» еді

Олар кофе болды, олар паб болды

Олар шет ел еді, жалаусыз еді

Олар Парижден болды, олар провинциялардан болды

Олар менің жүрегімді дір еткізетін жаңбыр жүректері болды

Олар өмірге толы, көктемнің көзі болды

Аспан жылап жатқанда, олар күлді жүректер

Олар уәде болды, олар болды

Олар тым жас еді, кетуге тура келді

Олар Шығыстың немесе Батыстың ұлдары еді

Жұмақ балалары, Батаклан балалары

Олар француз немесе халықаралық жүрек болды

Олар орамал астында жылап тұрған шық еді

Олар уәде болды, олар бүршік болды

Бұл мұңды көтереді, олар ән болды

Олар отбасы болды, олар дос болды

Олар түнгі аспанда жарқыраған нәрсе болды

Олар бір-біріне ғашық болған

Бірі біріне, екеуі тиранияға қарсы

Олар сендей болды, мен сияқты болды

Олар жауынгер емес, шайқаста қаза тапты

Олар махаббат жүректері еді, соққан жүректер еді

Сонда кім әрқашан кресттен төмен ұрады

Олар мен танымайтын достар еді

Олар менің елім болды, сосын сенікі болды

Олар Париж болып қалады, Париж есте қалады

Әрқашан осы достардың нұры тасысын

Оларды мен сені сүйемін деп атады, оларды жастық деп атады

Оларды өлең деп атады, нәзіктік деп атады

Ағайын дейтін, ағайын дейтін

Оларды бала деп атады, балалар деп атады

Оларды қуаныш, содан кейін зорлық-зомбылық деп атады

Олар Францияның балаларына сенемін деп аталды

Өмірдің барлық салаларынан, содан кейін барлық есімдерден

Оларды махаббат деп атады, көкжиек деп атады

Олар Жак Брел деп аталды, мен Барбараға сенемін

Оларды аспан деп атады, неге деп атады

Әлі де осында сұмдық орманның қуысында ұйықтап жатыр

Кім Иемізге қосылса, мен сенемін

Олар жұдырық көтерді, олар біздің концерттеріміз болды

Олардың жүректері жараланды, иә, азаптаушылардың алдында

Олар қалампырдың жүректері, мылтыққа қараған гүлдер болды

Қайғылы жүректерге біз достарымызды жоқтаймыз

Біз өлтірген жазықсыздарға, иә оқтың астында қалдық

Бейтаныс сарбазға, грейпшоттың сұмдығы астында

Өлі әріптер болса, мұң әндері

Есік қаққаннан бері Верден жазығы

Бүгін түнде түсіп кетсе, осы қара жұмада

Арамызды түңілтіп тастап елім ағайындар

Елім, мәдениетің өлтіріліп өлді

Бірақ сіз менің мәдениетімді білесіз, ешқашан өлмейді

Сен менің елім Мольер, сен менің елім Винчи

Сен менің елім Вольтер, сен менің елім Вальми

Сен менің жерім, сен менің елім Париж

Жердегі елім, тұршы елім

Нұрлы елім сен, Тіршілік елім

Әдебиет елім, мұңды өмір елім

Елім бауырларым, Елім бауырларым

Ананы қалай қадірлесе, туған жерді де қадірлейді