Châtillon-sur-Seine - Saez

Je sais ça fait longtemps que je n’ai pas vu tes rives

La rumeur du ruisseau et puis le chant des grives

A Châtillon-Sur-Seine quand on partait Nelly

Comme deux oiseaux chassés qui retrouvent leur nid

Nous marchions tous les deux à pas de loup dans la neige

Tu m’apprenais les mots et le nom des oiseaux

La province était belle nous promenions souffrance

Me voilà revenu sur les terres de l’enfance

Me revient en mémoire aux sanglots de l’hiver

Toi la fille des bateaux, la fille de militaire

De cette époque morte où les gens savaient lire

Oui, toi la littéraire qui m’apprit à écrire

Toi qui m’accueillis, oui, bras ouverts à la table

Toi qui bordas mon lit à me conter des fables

Toi qui, je me souviens, connaissais la nature

Des fruits des terres, toi qui faisais des confitures

Moi j’aurais tant à te dire

Que t’as sauvé ma peau

Toi l’apôtre du cœur

Toi la fille de rimbaud

Moi j’aurais tant à te dire

Que t’as sauvé ma peau

Oui du cœur toi l’apôtre

De flaubert et d’hugo

Je sais ça fait longtemps que je n’ai vu tes rives

Toi qui jouais par cœur, comme un sanglot qui dérive

A Châtillon-Sur-Seine quand toi t’allais Bruno

Oui répéter tes peines, oui, le long du ruisseau

A faire chanter aux plaines le sanglot du basson

Toi qui apprenais le jazz aux fils de chatillon

Qui mettais du brooklyn au cœur du paysan

Toi qui n’avais de maître que le swing du temps

Toi qui a donné ta vie au profond des campagnes

A partager l’ami, ton savoir à ces âmes

Qui n’ont pour triste maître que cet avoir pourri

Pour rendre con le prolétaire, pour racketter son fric

Aux usines fermées, aux avarices reines

Aux bistrots désertés, aux horizons de plaines

Petite ville de campagne au ruisseau de la seine

Où vivaient deux amis, au ruisseau de ma vie

Moi j’aurai tant à vous dire

Et si chatillon pleure

Sur le corps de mes amis

Oui des printemps sans fleurs

Moi j’aurai tant à vous dire

Et que chatillon pleure

Sur ton corps mon ami

Oui le chant du malheur

Si le vent du basson ne sonne plus aux aurores

A Châtillon-Sur-Seine ainsi Bruno est mort

Si le cerf brame encore, si le merle est chantant

C’est pour sonner mon ami ta mémoire au printemps

Elle est partie Nelly pour un autre voyage

Il s’est barré Bruno pour un dernier solo

Et puis nous dans l’enfer, nous les oiseaux sans ailes

Sous les pierres des cimetières des siècles qui sommeillent

Si nos rêves sont morts, si le cynisme est roi

Si les grands gagnants sont l’ignorance et la foi

Sache bien qu’ici oui si toujours l’argent gagne

La richesse du cœur, oh non n’est pas l'épargne

La richesse c’est le chant sur les toits de ce monde

De ton basson maudit qu’on apporte à ta tombe

A Châtillon-Sur-Seine, c’est rêver du meilleur

C’est Nelly et Bruno qui font chanter mon cœur

Quand nous allions le long du ruisseau

Pour écouter le chant de ses sanglots

A Châtillon-Sur-Seine, pour y voir des bateaux

Ivre de solitude, tu m’apprenais rimbaud

Quand nous allions le long du ruisseau

Pour écouter Châtillon en sanglots

Qui me redit, oh oui, ces bateaux

Je repense à Nelly, je repense à Bruno

Quand nous allions le long du ruisseau

Pour écouter le chant de ses sanglots

A Châtillon-Sur-Seine, moi je vois des bateaux

Je repense à Nelly, je repense à Bruno…

Мен сенің жағаларыңды көрмегелі көп уақыт өткенін білемін

Ағыстың өсегі, сосын шымшықтардың әні

Шатилон-Сюр-Сенде біз Неллиден кетіп бара жатқанда

Ұясын тапқан екі аңшы құс сияқты

Екеуміз де қарды аралап жүрдік

Сен маған құстардың сөздерін, атын үйреттің

Провинция әдемі еді, қиналып жүрдік

Міне, балалық шағымның еліне оралдым

Қыстың жылауын еске түсіреді

Сен қайықшы қыз, әскери қыз

Адамдар оқи алатын өлі уақыттан бері

Иә, сен мені жазуға үйреткен әдебиетшісің

Сәлем берген сен, иә, дастархан басында құшақ жая

Маған ертегі айтып төсегімді жинаған сен

Менің есімде қалған сен табиғатты білетінсің

Елдің жемістері, тосап жасағандар

Саған айтарым көп болар еді

Сіз менің терімді құтқардыңыз

Сен жүректің елшісісің

Сен Римбоның қызысың

Саған айтарым көп болар еді

Сіз менің терімді құтқардыңыз

Иә, шын жүректен сен елшісің

Флобер мен Гюго жазған

Мен сенің жағаларыңды көрмегелі көп уақыт өткенін білемін

Жүрегіңде ойнаған сен, Жылап тұрғандай

Шатильон-Сюр-Сенде сіз Бруноға бара жатқан кезде

Иә мұңыңды қайтала, иә, ағыс бойы

Жазықтар фаготтың жылағанын айту үшін

Шатилон ұлдарына джаз үйреткен сен

Бруклинді шаруаның жүрегіне кім қойды

Уақыттың ырғағынан басқа иесі жоқ сен

Ауылда жаныңды қиған сен

Дос, біліміңді осы жандармен бөлісу

Қайғылы қожайын үшін тек осы шірік бар

Пролетарты алдау, оның ақшасын бопсалау

Жабық зауыттарға, сараңдық патшайымға

Елсіз бистроларға, жазық көкжиектерге

Сена өзенінің жағасындағы шағын қала

Екі дос өмір сүрген жерде, Өмірімнің ағысында

Саған айтарым көп болады

Котенка жыласа ше?

Достарымның денесінде

Иә, гүлсіз көктем

Саған айтарым көп болады

Ал котенка жылайды

Денеңде досым

Иә қасірет әні

Таң атқанда фагот жел соқпаса

Шатильон-Сюр-Сенде Бруно қайтыс болды

Марал әлі мөңіресе, Қараторғай сайрап тұрса

Бұл көктемде досыма сенің жадыңды шақыру

Ол Неллиді басқа сапарға қалдырды

Ол Брунодан соңғы бір соло үшін қалды

Сосын тозақтағы біз, қанатсыз құстармыз

Ұйқыда жатқан ғасырлар зираттарының тастарының астында

Біздің арманымыз өлі болса, цинизм патша болса

Үлкен жеңімпаздар надандық пен сенім болса

Бұл жерде әрқашан ақша жеңетінін жақсы біліңіз

Жүрек байлығы, үнемшілдік емес

Байлық бұл дүниенің төбесінен ән салады

Сіздің қабіріңізге әкелінген қарғысқа ұшыраған фаготтарыңыздан

Шатильон-Сюр-Сенде ол ең жақсыны армандайды

Менің жүрегімді ән салған Нелли мен Бруно

Біз өзен жағасында жүргенде

Оның жылаған әнін тыңдау

Шатильон-Сюр-Сенде қайықтарды көру үшін

Жалғыздыққа мас болып, сен маған римбоды үйреттің

Біз өзен жағасында жүргенде

Шатилонды жылап тыңдау

Маған тағы кім айтады, иә, бұл қайықтар

Мен Неллиді ойлаймын, Бруно туралы ойлаймын

Біз өзен жағасында жүргенде

Оның жылаған әнін тыңдау

Шатильон-Сюр-Сенде мен қайықтарды көремін

Мен Неллиді еске аламын, мен Бруно туралы ойлаймын ...