Холодные Огни - Руставели

Она говорила — нам хватит этого жара

Мы согреты будем на долгие годы,

Но скорость велика у огнедышащего пожара

И наши сердца не выдержали новой погоды

Вновь приземляясь на грешную землю

С новыми ранами на обожженных крыльях

Ангелы плачут, слезы мешая с пеплом

Пряча осколки того, что мы когда-то забыли

В этой пустыне нет боли, ничего живого

Нет будущего, нет настоящего

Только миражи из песков, манящих трясин

Что слепым сделают любого зрячего

Только следы, что привели в никуда

Обманутых холодным бликом новой надежды

Вновь позади меня города

И неоновым ветром продувают одежды

Припев:

Холодные Огни…

Холодные Огни…

Холодные Огни…

Холодные Огни…

Холодные Огни…

Холодные Огни…

Он не говорил, просто молча, смотрел на нас

На две знакомых звезды, огонь которых угас

Бриллиантами слез, и капали из детских глаз

И раскололась реальность в холоде фраз

Осколками когда-то общего бывшего

Застой момент для троих навсегда

Нас больше не склеить нам не стать чем-то большим

Судьба на троих разлеталась кусочками льда

Так больно, что слово, склонив свою голову

Застыло под ребрами, сжав диафрагму

Прости мой малыш, нам не поделить тебя поровну

Не рассказать тебе горькую правду

Оставляя следы, вновь бреду в никуда

За мерцающим бликом новой надежды

Опытом горьким позади города

И неоновым ветром дует в спину, как прежде

Припев.

Ол: - Бізде бұл жылу жеткілікті

Біз көп жылдар бойы жылымыз,

Бірақ от жағу кезінде жылдамдық керемет

Ал біздің жүрегіміз жаңа ауа райына шыдамады

Күнәкар жерге қайтадан қонды

Күйген қанаттардағы жаңа жаралармен

Періштелер жылайды, күл аралас көз жасы

Біз бір кездері ұмытып кеткен нәрселердің бөліктерін жасыру

Бұл айдалада ауру жоқ, тірі ештеңе жоқ

Болашақ жоқ, қазіргі жоқ

Тек құмдардан, тартымды батпақтардан

Сол соқыр кез келген көрмейтін болады

Тек ешқайда апармаған іздер

Жаңа үміттің суық нұрына алданып

Артымда тағы қалалар

Ал киімді неон жел соғады

Хор:

Суық шамдар...

Суық шамдар...

Суық шамдар...

Суық шамдар...

Суық шамдар...

Суық шамдар...

Ол үндемеді, бізге үнсіз қарап қалды

Оты сөнген екі таныс жұлдызда

Балалардың көзінен жас және тамшылаған гауһар тастар

Ал шындық фразалар салқынында екіге бөлінді

Бір кездегі жалпы бұрынғының фрагменттері

Мәңгілік үшке арналған тоқырау сәті

Біз енді бірігіп кете алмаймыз, одан әрі бірдеңе бола алмаймыз

Үш шашылған мұздың тағдыры

Ауыратыны сонша, сөз, басыңды иіп

Қабырғалардың астына қатып қалған, диафрагманы қысу

Кешір балам, сені теңдей бөлісе алмаймыз

Ащы шындықты айтпа

Із қалдырып, қайта ешқайда адасып

Жаңа үміттің жарқыраған жарқырауының артында

Қаланың артындағы ащы тәжірибе

Ал неон жел бұрынғыдай арқадан соғады

Хор.