Следы на песке - Руставели, Санчес

Как часто поднимаем мы голову ввысь, как часто говорим: «Остановись, мгновение».

Среди усталых лиц мегаполиса, мы растворились в буднях, нас унесло течение.

Нами потеряно что-то внутри, мы так одиноки в этой толпе, слышишь?

Давно стали памятью эти детские дни, огни доброты слою золою дышат.

И нам отсюда никуда не сбежать, тем плача побег не в наших правилах.

Мы рождены тут и будем здесь умирать, Богом забытые, чёртом оставлены.

Город манит словно магнит, наши души ледяны и суровы.

Кто умрёт здесь, кто будет убит, наплевать появятся новые.

Припев:

Мы дерёмся за то чего нет, тратя жизнь на поиски веры.

Ищем только вопрос и ответ, мы за были где свет.

Мы всё старше, наш волос седее, мысли туже, голос грубее.

И нет края нашей тоске, мы следы на песке.

Следы на песке, волнами смоет вода, кто мы откуда и потом отправимся куда.

В какие города, к каким берегам, и каким преклоняться Богам.

Нам тут, нам тут, не долго осталось, ведь эта эпоха лишь крошечная малость.

Это как для океана — капля воды.

Мы просто гости наследившие в времени, что есть водоворот.

В виде разлома плит тектонических пород, в виде океанов кратеров метеоритов,

Которые упали и те что на орбитах.

Скопление галактик, звёздного пути, мы одиноки или есть кого найти.

По пути от млечного до бесконечного, нам осталось малость длинною в вечность.

Припев:

Мы дерёмся за то чего нет, тратя жизнь на поиски веры.

Ищем только вопрос и ответ, мы за были где свет.

Мы всё старше, наш волос седее, мысли туже, голос грубее.

И нет края нашей тоске, мы следы на песке.

Мы все умрём и время не остановить, на что мы тратим жизнь, когда прервётся

нить.

Что мы оставим тем кто после нас, банальные вопросы сводят нас с ума.

Ищем спасение в Боге, продолжая ненавидеть, всегда считая правыми только лишь

себя.

С обидой помня только то, что разделило нас, забыв основу основ,

что мы одна семья.

Что для тебя цвет кожи, нация, религия, когда этот человек и он твой брат.

Откуда родом злая ненависть спроси себя, достойны ли мы рая, когда мы творим ад.

Послушай свой сердце, если есть оно, ты не услышишь вопрос, но будет дан ответ.

Кто ищет, тот найдёт — это проверено, всегда будь светом и обретёшь свет.

Припев:

Мы дерёмся за то чего нет, тратя жизнь на поиски веры.

Ищем только вопрос и ответ, мы за были где свет.

Мы всё старше, наш волос седее, мысли туже, голос грубее.

И нет края нашей тоске, мы следы на песке.

Қанша жерден басымызды көтереміз, «тоқта, бір сәт» дейміз.

Мегаполистің шаршаған жүздерінің арасында біз күнделікті өмірге сіңіп кеттік, ағынның жетегінде кеттік.

Ішімізде бірдеңе жоғалып кетті, мына тобырдың ішінде жалғыз қалдық, естідің бе?

Бұл балалық күндер әлдеқашан естелікке айналды, мейірім оттары күлімен тыныстады.

Біз бұл жерден қашып құтыла алмаймыз, сондықтан жылап құтылу біздің ережелерімізге кірмейді.

Біз осы жерде туылғанбыз, осы жерде өлеміз, Құдай ұмытқан, шайтан тастап кеткен.

Қала магниттей шақырады, жанымыз мұздай қатал.

Бұл жерде кім өледі, кім өледі, жаңалары болады.

Хор:

Біз өмірімізді сенім іздеумен өткізіп, жоқ нәрсе үшін күресеміз.

Біз тек сұрақ пен жауап іздейміз, нұр болған жерде болдық.

Қартайдық, шашымыз ағарып, ойымыз тарылып, дауысымыз дөрекі.

Ал сағынышымызда шек жоқ, құмдағы ізіміз.

Құмдағы іздер, толқындар кімнен екенімізді шайып кетеді, содан кейін біз қайда барамыз.

Тәңірлерге қандай қалаларға, қай жағалауларға және нені табыну керек.

Біз осындамыз, осындамыз, аз уақыт қалды, өйткені бұл дәуір аз ғана.

Бұл мұхиттағы бір тамшы су сияқты.

Біз уақытында құйынның барын еншілеген қонақпыз.

Тектоникалық тау жыныстарының тақталарының үзілуі түрінде, метеорит кратерлерінің мұхиттары түрінде,

Қайсысы құлады және орбитадағылар.

Галактикалар шоғыры, жұлдыз жолы, біз жалғызбыз ба, әлде біреуді табамыз ба?

Сүттіден шексіздікке барар жолда бізге аз ғана ұзындық қалды.

Хор:

Біз өмірімізді сенім іздеумен өткізіп, жоқ нәрсе үшін күресеміз.

Біз тек сұрақ пен жауап іздейміз, нұр болған жерде болдық.

Қартайдық, шашымыз ағарып, ойымыз тарылып, дауысымыз дөрекі.

Ал сағынышымызда шек жоқ, құмдағы ізіміз.

Біз бәріміз өлеміз және уақыт тоқтап қалмайды, ол тоқтаған кезде өмірімізді немен өткіземіз

жіп.

Артымыздан келе жатқандарға не қалдырамыз, беймәлім сұрақтар бізді жынды етеді.

Біз Құдайдан құтқаруды іздейміз, жек көруді жалғастырамыз, әрқашан тек дұрысты қарастырамыз

өзім.

Бізді бөлген нәрсені ғана еске алып, іргетастың негізін ұмытып, ренішпен,

біз бір отбасымыз.

Осы кісі екеуі ағаң болып тұрғанда терінің түсі, ұлты, діні қандай саған.

Жамандық өшпенділік қайдан шығады, тозақ жасағанда жәннатқа лайықпыз ба деп өзіңнен сұра.

Жүрегіңді тыңда, бар болса сұрақты естімейсің, бірақ жауабын береді.

Іздеген адам табады - бұл тексерілді, әрқашан нұр болыңыз және сіз нұрды табасыз.

Хор:

Біз өмірімізді сенім іздеумен өткізіп, жоқ нәрсе үшін күресеміз.

Біз тек сұрақ пен жауап іздейміз, нұр болған жерде болдық.

Қартайдық, шашымыз ағарып, ойымыз тарылып, дауысымыз дөрекі.

Ал сағынышымызда шек жоқ, құмдағы ізіміз.