À une passante - Rossella Marcantoni, Marco Sollini, Léo Ferré

La rue assourdissante autour de moi hurlait

Longue, mince, en grand deuil, douleur majestueuse

Une femme passa, d’une main fastueuse

Soulevant, balançant le feston et l’ourlet;

Agile et noble, avec sa jambe de statue

Moi, je buvais, crispé comme un extravagant

Dans son oeil, ciel livide où germe l’ouragan

La douceur qui fascine et le plaisir qui tue

Un éclair… puis la nuit !

— Fugitive beauté

Dont le regard m’a fait soudainement renaître

Ne te verrai-je plus que dans l'éternité?

Ailleurs, bien loin d’ici !

trop tard !

jamais peut-être !

Car j’ignore où tu fuis, tu ne sais où je vais

Ô toi que j’eusse aimée, ô toi qui le savais !

Айнала шулы көше шуылдады

Ұзын, арық, терең жоқтауда, ұлы дертте

Сәнді қолымен бір әйел өтті

Тарақты және етектерін көтеру, тербету;

Шапшаң және асыл, мүсінінің аяғы бар

Мен, мен ішіп едім, экстравагант сияқты шиеленісетінмін

Оның көзінде дауыл соққан жарқыраған аспан

Қызықтыратын тәттілік пен өлтіретін ләззат

Найзағай... сосын түн!

— Өтпелі сұлулық

Кімнің көзқарасы мені кенеттен қайта тудырды

Мен сені мәңгілікте ғана көремін бе?

Басқа жерде, бұл жерден өте алыс!

тым кеш !

мүмкін ешқашан!

Себебі мен сенің қайда жүгіретініңді білмеймін, сен менің қайда бара жатқанымды білмейсің

Ей, мен жақсы көрген адам, уа, білген!