Spleen - Léo Ferré

Quand le ciel bas et lourd pèse comme un couvercle

Sur l’esprit gémissant en proie aux longs ennuis

Et que de l’horizon embrassant tout le cercle

Il nous verse un jour noir plus triste que les nuits;

Quand la terre est changée en un cachot humide

Où l’Espérance, comme une chauve-souris

S’en va battant les murs de son aile timide

Et se cognant la tête à des plafonds pourris;

Quand la pluie étalant ses immenses traînées

D’une vaste prison imite les barreaux

Et qu’un peuple muet d’infâmes araignées

Vient tendre ses filets au fond de nos cerveaux

Des cloches tout à coup sautent avec furie

Et lancent vers le ciel un affreux hurlement

Ainsi que des esprits errants et sans patrie

Qui se mettent à geindre opiniâtrement

Et de longs corbillards, sans tambours ni musique

Défilent lentement dans mon âme;

l’Espoir

Vaincu, pleure, et l’Angoisse atroce, despotique

Sur mon crâne incliné plante son drapeau noir

Аспан төмен, ауыр болса қақпақтай салмақ

Ұзақ қиыншылықтарда ыңырсыған ақылда

Ал бүкіл шеңберді қамтитын көкжиек

Ол бізге түннен де қайғылы қара күнді төгеді;

Жер дымқыл зынданға айналғанда

Үміт қайда, жарғанат сияқты

Қорқақ қанатының қабырғаларын қағып барады

Шіріген төбеге бастарын ұру;

Жаңбыр өзінің үлкен жолақтарын таратқанда

Кең түрменің темір торларына еліктейді

Ал атақты өрмекшілердің мылқау халқы

Оның торын миымызға тереңдету үшін келеді

Қоңыраулар кенет ашуланып секіреді

Және аспанға қорқынышты дауыс жіберіңіз

Сондай-ақ қаңғыбас пен үйсіз рухтар

Кім қыңсылай бастайды

Және барабансыз да, музыкасыз да ұзын серілер

Менің жанымды баяу айналдырыңыз;

Үміт

Жеңілген, жылап, жауыз, деспоттық азап

Менің қисайған бас сүйегімде оның қара туы тігіледі