Le vin de l'assassin - Léo Ferré

Ma femme est morte, je suis libre !

Je puis donc boire tout mon soûl.

Lorsque je rentrais sans un sou,

Ses cris me déchiraient la fibre.

Autant qu’un roi je suis heureux;

L’air est pur, le ciel admirable…

Nous avions un été semblable

Lorsque j’en devins amoureux !

L’horrible soif qui me déchire

Aurait besoin pour s’assouvir

D’autant de vin qu’en peut tenir

Son tombeau;

- ce n’est pas peu dire:

Je l’ai jetée au fond d’un puits,

Et j’ai même poussé sur elle

Tous les pavés de la margelle.

— Je l’oublierai si je le puis !

Au nom des serments de tendresse,

Dont rien ne peut nous délier,

Et pour nous réconcilier

Comme au beau temps de notre ivresse,

J’implorai d’elle un rendez-vous,

Le soir, sur une route obscure.

Elle y vint !

— folle créature !

Nous sommes tous plus ou moins fous !

Elle était encore jolie,

Quoique bien fatiguée !

et moi,

Je l’aimais trop !

voilà pourquoi

Je lui dis: Sors de cette vie !

Nul ne peut me comprendre.

Un seul

Parmi ces ivrognes stupides

Songea-t-il dans ses nuits morbides

A faire du vin un linceul?

Cette crapule invulnérable

Comme les machines de fer

Jamais, ni l'été ni l’hiver,

N’a connu l’amour véritable,

Avec ses noirs enchantements

Son cortège infernal d’alarmes,

Ses fioles de poison, ses larmes,

Ses bruits de chaîne et d’ossements !

— Me voilà libre et solitaire !

Je serai ce soir ivre mort;

Alors, sans peur et sans remord,

Je me coucherai sur la terre,

Et je dormirai comme un chien !

Le chariot aux lourdes roues

Chargé de pierres et de boues,

Le wagon enragé peut bien

Ecraser ma tête coupable

Ou me couper par le milieu,

Je m’en moque comme de Dieu,

Du Diable ou de la Sainte Table !

Recueil: Les fleurs du mal

Әйелім қайтыс болды, мен босмын!

Сондықтан мен тойып іше аламын.

Үйге тиынсыз келсем,

Оның айқайы талшығымды жыртты.

Мен патша сияқты бақыттымын;

Ауасы таза, аспаны тамаша...

Бізде де осындай жаз болды

Мен ғашық болған кезде!

Мені жұлып алатын қорқынышты шөлдеу

қанағаттандыру керек

Мүмкіндігінше шарап

Оның қабірі;

- Бұл бірдеңе айтып тұр:

Мен оны құдыққа лақтырдым,

Мен тіпті оны итеріп жібердім

Төбенің барлық тастары.

- Қолымнан келсе ұмытамын!

Нәзіктік анттарының атынан,

Одан бізді ештеңе ажырата алмайды,

Және бізді татуластыру үшін

Ескі жақсы күндердегідей маскүнемдік,

Мен оған кездесуді өтіндім,

Кешке қараңғы жолда.

Ол келді!

«Жынды мақұлық!»

Біз бәріміз азды-көпті жындымыз!

Ол әлі әдемі еді

Қатты шаршағанымен!

және мен,

Мен оны тым қатты сүйдім!

сондықтан

Мен оған айтамын: Бұл өмірден кет!

Мені ешкім түсіне алмайды.

Тек қана бір

Осы ақымақ мастардың арасында

— деп ол өзінің ауру түндерінде ойланып қалды

Шарапты кебінге айналдыру үшін бе?

Бұл қол сұғылмайтын арамза

Темір машиналар сияқты

Ешқашан жаз да, қыс та емес,

Шынайы махаббатты ешқашан білмеген,

Қара сиқырларымен

Оның дабыл шеруі,

Оның улы сауыттары, көз жасы,

Оның шынжырлар мен сүйектердің дыбыстары!

«Міне, мен бос және жалғызбын!»

Мен бүгін түнде мас боламын;

Сонымен, қорықпай және өкінбей,

Мен жерде жатамын,

Ал мен ит сияқты ұйықтаймын!

Ауыр дөңгелекті арба

Тас пен балшыққа толы,

Ашуланған вагон жақсы болуы мүмкін

Менің кінәлі басымды шайқаңыз

Немесе мені ортасынан кесіңіз,

Құдай сияқты маған бәрібір,

Ібілістен немесе қасиетті дастарханнан!

Жинақ: Зұлымдық гүлдері