Доче - Профессор Лебединский

Она ещё не знает слово «Да» и слово «Нет»,

Что на земле у каждого есть маленький секрет,

Что две души встречаются в заоблачной дали,

И добрые известия приносят журавли.

Ещё не держит голову, не сделан первый шаг,

Томятся в ожидании Чуковский и Маршак.

Никто ещё ромашки ей в поле не нарвал,

Никто и не обидел, и ни слова не наврал.

Идут ноги по дороге, по булыжной мостовой,

Вдалеке горит полоска аленькая.

Я один иду встречать, этот сказочный рассвет,

Потому что доча ещё маленькая…

Она ещё не видела, как цветёт сирень,

Она ещё не знает про потомственную лень,

Про зайца, про ворону, про колючего ежа,

Про злобную соседку со второго этажа.

Она ещё не знает, что мир такой большой,

И маленькие ушки не завешаны лапшой.

И не нужны нам умники и кто там есть ишо,

Когда есть папа с мамою и дома хорошо.

Идут ноги по дороге, по булыжной мостовой,

Вдалеке горит полоска аленькая.

Я один иду встречать, этот сказочный рассвет,

Потому что доча ещё маленькая…

Рисует всеми красками и не жалеет сил

Извечная попутчица — надежда,

То принцев, то богатство, то счастливую любовь

И внучиков в дочуриных одеждах.

Ол әлі «Иә» сөзін де, «Жоқ» сөзін де білмейді,

Жер бетіндегі әрбір адамның құпиясы бар,

Бұлттардың арғы жағындағы аспанда екі жан кездеседі,

Ал тырналар жақсы жаңалық әкеледі.

Әлі басын ұстамайды, алғашқы қадам жасалған жоқ,

Чуковский мен Маршак асыға күтуде.

Ешкім далада оған ромашка терген жоқ,

Ешкім ренжіген жоқ, бір ауыз сөз өтірік айтпады.

Аяқ жол бойымен, тас төсенішпен жүреді,

Алыстан қызыл түсті жолақ жанып тұр.

Мен жалғыз барамын мына таңды қарсы алуға,

Себебі қызым әлі кішкентай...

Ол сиреньдің қалай гүлдейтінін әлі көрмеген,

Ол әлі күнге дейін тұқым қуалайтын жалқаулық туралы білмейді,

Қоян туралы, қарға туралы, тікенді кірпі туралы,

Екінші қабаттағы зұлым көрші туралы.

Ол әлемнің соншалықты үлкен екенін әлі білмейді

Ал кішкентай құлақтар кеспемен ілінбейді.

Бізге данышпандардың да, ондағы кімнің де керегі жоқ,

Әкем мен шешем бар үйде жақсы болған кезде.

Аяқ жол бойымен, тас төсенішпен жүреді,

Алыстан қызыл түсті жолақ жанып тұр.

Мен жалғыз барамын мына таңды қарсы алуға,

Себебі қызым әлі кішкентай...

Барлық түстермен сурет салады және күш жұмсамайды

Мәңгілік серік – үміт,

Енді ханзадалар, енді байлық, енді бақытты махаббат

Ал қыздарының киімін киген немерелері.