En La Orilla Del Mundo - Pablo Milanés

Se fue tornando púrpura a su paso

un camino inexplorado

él no lo advirtió.

Llovió sobre su frente y sediento,

consumió el agua del tiempo

él no lo advirtió.

Anduvo veinte años sin saberlo sin dolerse,

la mirada rota sin ver el color

de la distancia que se hizo familiar

como las piedras que hirieron su carne

como el polvo del camino aquel

que aún después de haber andado

convirtióse en un sendero árido y cruel.

No pudo más y exánime rodó

sobre la arena casi delirante

como alucinado divisó

el gris contorno de un paraje

era la orilla del mundo

en la que jamás pudo reposar

Оның артынан күлгін түсті болды

анықталмаған жол

ол оны байқамады.

Маңдайына жаңбыр жауып, шөлдеген,

уақыттың суын жеді

ол оны байқамады.

Білмей жиырма жыл жүрді ауыртпай,

түсті көрмей, сынған көрініс

таныс болған қашықтықтан

оның етін жаралаған тастар сияқты

сол жолдың шаңындай

бұл тіпті жаяу жүргеннен кейін де

қуаң да қатыгез жолға айналды.

Ол бұдан әрі шыдай алмай, домалап кетті

дерлік сандырақ құмда

ол галлюцинация көргендей

жердің сұр сұлбасы

бұл дүниенің шеті еді

онда ол ешқашан тыныға алмады