Озёра - Николай Носков

Я счастье разбил с торжеством святотатца и нет ни тоски, ни укора,

Но каждою ночью так ясно мне снятся большие ночные озера.

На траурно-черных волнах ненюфары, как думы мои, молчаливы,

И будят забытые, грустные чары серебряно-белые ивы.

Озёра, озёра, большие ночные озёра.

Я вспомню, и что-то должно появиться, как в сумрачной драме развязка:

Печальная девушка, белая птица иль странная, нежная сказка.

И новое солнце заблещет в тумане, и будут стрекозами тени,

И гордые лебеди древних сказаний на белые выйдут ступени.

Озёра, озёра, большие ночные озёра.

Проснусь, и, как прежде, уверенны губы, далёко и чуждо ночное,

И так по-земному прекрасны и грубы минуты труда и покоя.

Мен күпірдің жеңісімен бақытымды бұздым, Сағыныш та, сөгіс те жоқ,

Бірақ әр түнде мен түнде үлкен көлдерді анық түсінемін.

Мұңлы қара толқында нұфарлар менің ойымдай үнсіз,

Ал күмістей аппақ талдардың ұмытылған, мұңды арбалары оянады.

Көлдер, көлдер, үлкен түнгі көлдер.

Менің есімде болады және бірдеңе пайда болуы керек, мұңға толы драмадағыдай, айыптау:

Мұңды қыз, ақ құс немесе біртүрлі, нәзік ертегі.

Жаңа күн тұманда жарқырайды, ал көлеңкелер инеліктер болады,

Ал көне аңыздардың асқақ аққулары ақ баспалдақтарға шығады.

Көлдер, көлдер, үлкен түнгі көлдер.

Мен оянамын, және бұрынғыдай, еріндер сенімді, алыс және бөтен түн,

Сонымен, жердегі жолмен еңбек пен демалыс сәттері өрескел және әдемі.