Я не верю - Николай Носков

Я, как воск, таю в пламени суеты бесконечной,

Инквизиция времени безупречна.

Очарованный вечностью, пленник замкнутой сферы.

В смерть любви неизбежную я не верю, я не верю.

Припев:

Снежная грусть — неземная, мысли, как дым, пеленает.

Сказочный край, дивный берег, светлая ложь.

Я не верю.

О!

Я не верю.

О!

Я не верю.

Я не верю, что вечности заколочены двери.

По лукавой беспечности ключ потерян, я не верю.

Припев:

Снежная грусть — неземная, мысли, как дым, пеленает.

Сказочный край, дивный берег, светлая ложь.

Я не верю.

Птица-душа плачет нежно, звезды дрожат в небе вечном.

Ветер, спеша, клонит вереск, плачет душа.

Я не верю.

Снежная грусть — неземная, мысли, как дым, пеленает.

Сказочный край, дивный берег, светлая ложь.

Я не верю.

Птица-душа плачет нежно, звезды дрожат в небе вечном.

Ветер, спеша, клонит вереск, плачет душа.

Я не верю.

О!

Я не верю.

О!

Я не верю.

О!

Я не верю.

О!

Я не верю.

Я не верю…

Мен, балауыз сияқты, шексіз бос әурешіліктің жалында еримін,

Уақыттың инквизициясы мінсіз.

Мәңгілік қызық, Тұйық шардың тұтқыны.

Мен махаббаттың еріксіз өлетініне сенбеймін, сенбеймін.

Хор:

Қарлы мұң – жерсіз, Ойлар түтін боп өріледі.

Ертегі ел, ғажайып жағалау, жарқын өтірік.

Мен сенбеймін.

О!

Мен сенбеймін.

О!

Мен сенбеймін.

Есіктердің мәңгілікке қадалғанына сенбеймін.

Айласыз абайсыздықтан кілт жоғалып кетті, мен оған сенбеймін.

Хор:

Қарлы мұң – жерсіз, Ойлар түтін боп өріледі.

Ертегі ел, ғажайып жағалау, жарқын өтірік.

Мен сенбеймін.

Құс-жан нәзік жылайды, Мәңгілік аспанда жұлдыздар тербеледі.

Жел, асығыс, иіліп, жан жылайды.

Мен сенбеймін.

Қарлы мұң – жерсіз, Ойлар түтін боп өріледі.

Ертегі ел, ғажайып жағалау, жарқын өтірік.

Мен сенбеймін.

Құс-жан нәзік жылайды, Мәңгілік аспанда жұлдыздар тербеледі.

Жел, асығыс, иіліп, жан жылайды.

Мен сенбеймін.

О!

Мен сенбеймін.

О!

Мен сенбеймін.

О!

Мен сенбеймін.

О!

Мен сенбеймін.

Мен сенбеймін…