Seelenland - Nagelfar

Als der Himmel sich schwärzte

fielen unsere Brüder.

Mit dem sterbenden Licht

eines klaren Wintertages

erlagen ihre Körper

dem blutroten Schnee,

und über weite Felder — der Trauer —

sah ich den Krieg…

Unter kahlen Bäumen

blieb Ich allein zurück.

Mein Flegel blutbeschmiert

und meine Seele vernarbt in Ewigkeit,

schrei' ich hilflos

in die kalte Winternacht.

Dort, wo die Berge sind, weinen die Feen

um diese Schlacht.

Alles weicht Stille.

Mein Freund, der Wind, er trauert.

Im schmerzfahlen Mondschein

verzerrt mein Gesicht…

Eine Maske der Bitternis und der Dunkelheit

die meine einst liebende Seele verdammt…

Und ich kenne die Kälte der Nacht.

Ich weiß um den Frost des inneren Ichs

und ich, der Zeuge des Sieges…

ich, der Sieg…

Aber, als die Elfen starben

mit den Feen und Wäldern

und ich mich stehen sah, allein

auf dem Schlachtfeld meiner Seele

bin ich… für immer… gestorben…

in Ewigkeit… in Ewigkeit…

Аспан қара болып кеткендей

ағаларымыз құлады.

Өліп бара жатқан жарықпен

қыстың ашық күні

олардың денелері жеңіліп қалды

қан қызыл қар

және кең өрістерде - жоқтау -

Мен соғысты көрдім...

Жалаңаш ағаштардың астында

Мен жалғыз қалдым.

Менің лұтым қанға боялды

Менің жаным мәңгілікке жаралы,

Мен шарасыз айқайлаймын

қыстың суық түніне.

Тау бар жерде перілер жылайды

осы шайқас үшін.

Барлығы үнсіздікке жол береді.

Менің досым жел, ол қайғырады.

Бозғылт ай сәулесінде

менің бетімді бұзады...

Ащы мен қараңғылықтың маскасы

бір кездері сүйген жанымды айыптау...

Ал мен түннің суығын білемін.

Мен ішкі жан дүниенің қырауын білемін

және мен, жеңістің куәгері...

мен, жеңіс...

Бірақ эльфтер өлгенде

перілермен және ормандармен

Ал мен өзімді жалғыз тұрғанымды көрдім

менің жанымның майданында

Мен... мәңгі өлдім...

мәңгі... мәңгі...