Fäden des Schicksals - Nagelfar

Von Geburt an durch das Leben gehetzt

Werden dem Schicksal keine Grenzen gesetzt

Auf einzelne Fäden alles Sein gespannt

Hält das Schicksal sie fest in der Hand

In den Weltenlauf strickt es sie ein

Herrschend — über Wollust und Pein

Doch gleich, wie wir uns drehen und wenden:

Im Namen des Schicksals müssen wir es vollenden.

Sirenengeheul erweckt die Stille der Nacht

Ein dumpfes Grollen am Firmament

Es ertönt ein Lied, welches die Heimat nur bange singt

Doch ihre Kinder hören es nicht!

Sie singen Lieder, die die Heimat nur bange singt

Doch ihre Kinder bangt es nicht!

Doch vergeblich scheint die Ruh

Denn das Lied drang ein ins beengte Tal

Bewegend die Lüfte — durch alle Spalten und Klüfte

So macht das Licht aus, der Feind könnte euch sehen!

«Mutter, ich muss nach oben gehen

Dem Feind ins Gesichte sehen

Die Heimat darf heut Nacht nicht untergehen

Für sie will ich im Kampf bestehen!»

«Kind, Du wirst die Nornen sehen

Der Tod wird dich zu sich nehmen

Doch will ich Dich gehen sehen

Und muss meine Ängste überstehen!»

In Rage das Herz;

die Angst im Stolz erstickend

Zeichnet das Auge den letzten Weg

Es erwacht ein Trieb, welcher stets nach Treue ringt

Erwacht ein Trieb, welcher stets nach Ehre ringt

Doch nach dem Tod ringt er nicht!

Doch ertönen von fern erneut ihre Lieder

Denn sie kehren wieder — wieder in jener Nacht

Um zu beenden, was noch nicht vollbracht

So macht das Licht aus, der Feind könnte euch sehen!

Denn vergeblich ist der Ruhm

Als in jener Nacht des Kriegers Herz

Seine letzte rote Träne für die Heimat weint

So geht sein Licht aus, der Feind konnte ihn sehen!

«Nein!»

Ihr totes Erbe fest an sich gedrückt

Kniet die Mutter vor einem Berg aus Trümmern

Es ertönt ein Lied, welches sie nur bange singt

Doch ihr Kind hört es nicht!

Sie singt ein Lied, welches uns nur bange klingt

Doch ihr Kind hört es nicht!

«Macht das Licht aus!»

Туғаннан бастап өмірге асықты

Тағдырдың шегі болмайды

Барлығы жеке жіптерге созылады

Тағдыр оны қолында ұстайды

Бұл оларды әлемдік курсқа біріктіреді

Билік – нәпсі мен азапқа

Бірақ біз қалай бұрылып, бұрылсақ та:

Тағдырдың атынан біз оны аяқтауымыз керек.

Улаған сиреналар түн тыныштығын оятады

Көк аспандағы күңгірт гуіл

Туған жер тек абыржып ән салады

Бірақ олардың балалары естімейді!

Олар туған жері тек қорқынышпен айтатын әндерді айтады

Бірақ сіздің балаларыңыз қорықпайды!

Бірақ қалғандары бекер сияқты

Тар алқапқа енген ән үшін

Ауаны жылжыту - барлық жарықтар мен шұңқырлар арқылы

Сондықтан жарықты өшіріңіз, жау сізді көруі мүмкін!

«Анашым, мен жоғарыға көтерілуім керек

Жаумен бетпе-бет кел

Үй бүгін түнде жойылмауы керек

Мен олар үшін күрескім келеді!»

«Балам, сен Норндарды көресің

Өлім сені алып кетеді

Бірақ мен сенің кеткеніңді көргім келеді

Мен қорқынышымды жеңуім керек! »

Жүрек айнады;

мақтаныш сезімін тұншықтыратын қорқыныш

Көзді соңғы жолмен тартады

Инстинкт оянады, ол әрқашан адалдық үшін күреседі

Үнемі намыс үшін күресетін инстинкт оянады

Бірақ өлген соң күреспейді!

Бірақ олардың әндері алыстан қайта естіледі

Өйткені олар сол түнде қайтады

Әлі аяқталмаған нәрсені аяқтау

Сондықтан жарықты өшіріңіз, жау сізді көруі мүмкін!

Өйткені атақ-даңқ бекер

Сол түндегі жауынгердің жүрегінен гөрі

Туған жер үшін ең соңғы қызыл көз жасы

Сондықтан оның жарығы өшіп, жау оны көре алды!

«Жоқ!»

Оның өлі мұрасы қатты қысылды

Анасы қиранды тау алдында тізерлеп отыр

Ол тек қобалжумен айтатын ән естіледі

Бірақ сіздің балаңыз оны естімейді!

Ол бізге қорқынышты болып көрінетін әнді айтады

Бірақ сіздің балаңыз оны естімейді!

«Жарықты өшір!»