У вокзала - Михаил Шуфутинский

Возле входа нашего вокзала, медяки прося на «Беломор»,

Мне цыганка в детстве нагадала, что я буду пьяница и вор.

Изменив, предам свою подругу, брошу мать, забрав последний грош,

А меньшому преданному другу засажу по пьянке острый нож.

Пролетело время, словно ветер, нынче я гадаю людям сам.

У своей судьбы мы только дети, хоть со снегом носим волоса.

Никого ножом я не зарезал и любимых баб не забывал,

Но давным-давно, кляня шартрезы, тихим шагом меряю подвал.

За решетку гляну спозаранку и, прищурив мокрые глаза,

Вспоминаю старую цыганку, вспоминаю детство и вокзал.

Там, у входа этого вокзала, про судьбу затеяв разговор,

Мне цыганка в детстве нагадала, что я буду пьяница и вор.

Возле входа нашего вокзала, медяки прося на «Беломор»,

Мне цыганка в детстве нагадала, что я буду пьяница и вор.

Что я буду, буду пьяница и вор.

Біздің вокзалға кіре берістің қасында, «Беломордағы» мыс тиындарды сұрап,

Бір сыған бала күнімнен ішімдік ішетін, ұры болатынымды айтты.

Өзгеріп, қызыма опасыздық жасаймын, Анамды тастап, соңғы тиынымды,

Ал мен мас болған кезде адал емес досыма өткір пышақ саламын.

Уақыт желдей зымырап өтті, енді адамдарға өзім айтамын.

Шашымызды қар жамылсақ та, тағдырдың балаларымыз.

Мен ешкімді пышақпен өлтірген жоқпын және сүйікті әйелдерімді де ұмытпадым,

Бірақ баяғыда Шартрезді қарғап, мен жертөлені тыныш қадаммен өлшедім.

Мен таңертең темір тордың артына қарап, дымқыл көзімді бұраймын,

Кәрі сыған есіме түсті, балалық шағым, вокзал есіме түсті.

Міне, осы вокзалға кіре берісте тағдыр туралы әңгіме бастады.

Бір сыған бала күнімнен ішімдік ішетін, ұры болатынымды айтты.

Біздің вокзалға кіре берістің қасында, «Беломордағы» мыс тиындарды сұрап,

Бір сыған бала күнімнен ішімдік ішетін, ұры болатынымды айтты.

Мен не боламын, маскүнем, ұры боламын.