Помолчим - Михаил Шуфутинский

Бывает, мы прощаемся навеки, твердо зная, что придем опять.

Бывает, мы уходим, чтобы больше никогда не возвратиться.

Бывает, все бывает, только с возрастом нас с каждым днем трудней понять.

И кто там разберет, что на душе у нас и что нам ночью снится.

ПРИПЕВ:

Зеркала осколки, будут проводы недолги, посидим на чемоданах, помолчим.

И под старый коврик ключ положим, чтобы снова дверь открыть им.

Небо встретит ливнем долгожданным и счастливым, в лужах первые появятся грачи.

В суете вокзалов начинаем жить сначала, помолчим.

Бывает, не прощаем глупой шутки даже самым преданным друзьям.

И извиняем тех, кто оплевал нас так, что век не утереться.

Но только кто из нас сейчас по совести себя осудит сам?

Хотя порой бывает так, не знаем от стыда, куда бы деться.

ПРИПЕВ:

Бывает, не умеем объяснить другим того, чего хотим и ждем.

И говорим про все на свете кроме главного, того что нужно.

И так вот получается, что часто остается без хозяев дом.

И часто остаются дети без отца, а женщины без мужа.

ПРИПЕВ:

Қайта келетінімізді анық біліп, мәңгілік қоштасатынымыз болады.

Кейде кетеміз, қайта оралмас үшін.

Болады, бәрі болады, тек жас ұлғайған сайын бізді түсіну қиындай түседі.

Ал біздің жан дүниемізде не бар, түнде не армандайтынымызды кім анықтайды.

ХОР:

Айна сынықтары, қоштасу ұзақ болмас, Чемодандарға отырамыз, үнсіз қаламыз.

Ал есікті қайта ашатындай кілтті ескі кілемнің астына қоямыз.

Аспан көптен күткен және қуанышты жаңбырмен кездеседі, луждарда алғашқы лақтар пайда болады.

Вокзалдардың қарбаласында біз жаңадан өмір сүре бастаймыз, үндемейік.

Кейде біз ең адал достарымызға да ақымақ әзілді кешірмейміз.

Ал бір ғасыр бойы өздерін сүрте алмау үшін бізге түкіргендерден кешірім сұраймыз.

Бірақ қазір ар-ұжданымызбен кім өзімізді айыптайды?

Кейде бұл орын алса да, ұяттан қайда барарымызды білмейміз.

ХОР:

Кейде біз басқаларға не қалайтынымызды және не күтетінімізді қалай түсіндірерімізді білмейміз.

Ал біз әлемдегі ең бастысы, қажет нәрседен басқаның бәрін айтамыз.

Сөйтіп, көбінесе үй иесіз қалады екен.

Көбінесе балалар әкесіз, әйелдер күйеусіз қалады.

ХОР: