Le moyenâgeux - Maxime Le Forestier

Le seul reproche, au demeurant, qu’aient pu mériter mes parents

C’est d’avoir pas joué plus tôt le jeu de la bête à deux dos.

Je suis né, même pas bâtard, avec cinq siècles de retard.

Pardonnez-moi, Prince, si je suis foutrement moyenâgeux.

Ah!

que n’ai-je vécu, bon sang!

Entre quatorze et quinze cent.

J’aurais retrouvé mes copains au Trou de la pomme de pin

Tous les beaux parleurs de jargon, tous les promis de Montfaucon

Les plus illustres seigneuries du royaume de truanderie.

Après une franche repue, j’eusse aimé, toute honte bue

Aller courir le cotillon sur les pas de François Villon

Troussant la gueuse et la forçant au cimetière des Innocents

Mes amours de ce siècle-ci n’en aient aucune jalousie…

J’eusse aimé le corps féminin, des nonnettes et des nonnains

Qui, dans ces jolis tamps bénis, ne disaient pas toujours «nenni»

Qui faisaient le mur du couvent, qui, Dieu leur pardonne!

Souvent

Comptaient les baisers, s’il vous plaît, avec des grains de chapelet.

Ces p’tit’s sœurs, trouvant qu'à leur goût

Quatre Evangiles c’est pas beaucoup

Sacrifiaient à un de plus, l'évangile selon Vénus.

Témoin: l’abbesse de Pourras, qui fut, qui reste et restera

La plus glorieuse putain de moines du quartier Latin.

À la fin, les anges du guet m’auraient conduit sur le gibet.

Je serais mort, jambes en l’air, sur la veuve patibulaire

En arrosant la mandragore, l’herbe aux pendus qui revigore

En bénissant avec les pieds les ribaudes apitoyées.

Hélas!

Tout ça, c’est des chansons, il faut se faire une raison.

Les choux-fleurs poussent à présent sur le charnier des Innocents.

Le Trou de la pomme de pin n’est plus qu’un bar américain.

Y’a quelque chose de pourri au royaume de truanderie.

Je mourrai pas à Montfaucon, mais dans un lit, comme un vrai con

Je mourrai, pas même pendard, avec cinq siècles de retard.

Ma dernière parole soit quelques vers de Maître François,

Et que j’emporte entre les dents un flocon des neiges d’antan…

Ma dernière parole soit quelques vers de Maître François…

Pardonnez-moi, Prince, si je suis foutrement moyenâgeux.

Жалғыз сөгіс, оның үстіне ата-анам лайық еді

Бұл екі арқалы аң ойынын ертерек ойнаған жоқ.

Бес ғасыр кешігіп, бейбақ емеспін.

Кешіріңіз, ханзада, егер мен ортағасырлық болсам.

Ах!

Мен не өмір сүрмедім, қарғыс атсын!

Он төрт пен он бес жүздің арасында.

Мен өз достарымды Trou de la pomme de pin-ден тапқан болар едім

Барлық жаргон сөйлейтіндер, Монфоконның барлық уәделері

Қисық патшалығының ең атақты қожалықтары.

Ашық тойып болғаннан кейін, мен ұнататын едім, ұяттың бәрі мас

Франсуа Вильонның ізімен котилионды басқарыңыз

Қайыршыны көтеріп алып, бейкүнәлар зиратына мәжбүрлеу

Менің осы ғасырдағы махаббатымда қызғаныш жоқ...

Маған әйел денесі, монахтар мен монахтар ұнайтын еді

Сол құтты әдемі тамптарда кім әрқашан жоқ деп айтпайтын

Монастырь қабырғасын кім салды, кімдерді, Құдай кешірсін!

Жиі

Поцелулерді санады, өтінемін, моншақтармен.

Бұл кішкентай әпкелер мұны өздеріне ұнатады

Төрт Інжіл көп емес

Венера бойынша Ізгі хабар тағы біреуіне құрбан болды.

Куәгер: Пуррас аббаты, кім болған, кім қалады және қалады

Латын кварталындағы ең даңқты монах.

Ақырында сағат періштелері мені гиббетке апарар еді.

Мен өлер едім, аяғымды көтеріп, зұлым жесірдің үстінде

Мандраканы суару арқылы, қуаттандыратын асық шөп

Аяқпен бата беру арқылы аяушылық рибалдар.

Әттең!

Мұның бәрі ән, сіз шешім қабылдауыңыз керек.

Түсті қырыққабат қазір Жазықсыздардың Шарнель алаңында өсіп жатыр.

Pine Cone Hole - американдық бардан басқа ештеңе емес.

Қисық патшалығында шіріген нәрсе бар.

Мен Монфоконда емес, төсекте өлемін, нағыз жұлқадай

Бес ғасыр кешігіп өлемін, бейбақ түгілі.

Менің соңғы сөзім ұстаз Франсуаның бірнеше өлеңі болсын,

Ал мен тісімнің арасында кешегі қар ұшқынын алып жүргенім...

Менің соңғы сөзім ұстаз Франсуаның бірнеше өлеңі болсын...

Кешіріңіз, ханзада, егер мен ортағасырлық болсам.