Loucura - Mariza

Sou do fado!

Como sei!

Vivo um poema cantado, de um fado que eu inventei.

A falar, não posso dar-me,

mas ponho a alma a cantar, e as almas sabem escutar-me.

Chorai, chorai, poetas do meu país,

troncos da mesma raíz, de vida que nos juntou.

E se vocês, não estivessem a mau lado, então, não havia fado,

nem fadistas como eu sou!

Esta voz, tão dolorida, éculpa de todos vós!

poetas da minha vida,

Éloucura!

Oiço dizer, mas bendita esta loucura, de cantar e de sofrer.

Chorai, chorai, poetas do meu país,

troncos da mesma raíz, de vida que nos juntou.

E se vocês, não estivessem a mau lado, então, não havia fado,

nem fadistas como eu sou!

E se vocês, não estivessem a mau lado, então, não havia fado,

nem fadistas como eu sou!

Мен фадомын!

Мен қайдан білейін!

Өлеңмен өмір сүремін, Өзім ойлап тапқан фадодан.

Айтсам, мен өзімді бере алмаймын,

бірақ мен жанды ән саламын, ал жандар мені қалай тыңдау керектігін біледі.

Жыла, жыла, елімнің ақындары,

бір тамырдан, бізді жақындастырған тірліктен.

Егер сіз жаман жақта болмасаңыз, онда фадо болмады,

тіпті мен сияқты фадо әншілері де жоқ!

Бұл ауыр дауысқа бәріңіз кінәлісіздер!

өмірімнің ақындары,

Бұл ақылсыз!

Айтқаныңызды естіп тұрмын, бірақ бұл жындылық, ән мен азап бақытты.

Жыла, жыла, елімнің ақындары,

бір тамырдан, бізді жақындастырған тірліктен.

Егер сіз жаман жақта болмасаңыз, онда фадо болмады,

тіпті мен сияқты фадо әншілері де жоқ!

Егер сіз жаман жақта болмасаңыз, онда фадо болмады,

тіпті мен сияқты фадо әншілері де жоқ!